Een legende die voorgoed zijn ogen sloot

In mijn boekje over de beste Formula 1-coureur aller tijden staat Stirling Moss bovenaan, gevolgd door Jim Clark. Het is niet verbazingwekend, aangezien de schrijver van het boek, Alan Henry, een Engelsman is. Michael Schumacher, in cijfers de aller grootste ooit, vind ik in het boek zelfs pas terug op plaats 11. Niemand die dat ooit begrijpt, maar Schumacher heeft nooit iets bijzonders meegemaakt in zijn racecarrière. Nooit iets waardoor heel de wereld stilstond, niemand meer zonder een traan over je kon praten en televisieshows die volledig aan je geweid waren. Schumacher leeft nog. Daarom staat hij niet in de top-3.

Wel in de top-3, op de derde plaats na de eerder genoemde Stirling Moss en Jim Clark, is Ayrton Senna da Silva. En laat dat nou juist voor mij, maar ook voor Schumacher en vele anderen, de beste coureur aller tijden zijn. Ik ga het niet lang maken. Dit betoog is er niet om uit te leggen dat er nooit meer iemand als Senna rond zal rijden in een Formula 1-auto, dat er nooit meer iemand met de charmes en het charisma van Senna een 1200 pk aangedreven turbomotor voort zal bewegen. Dat er nooit meer iemand zijn teamgenoot van de baan af zal rijden omdat hij anders geen wereldkampioen kan worden en dat er nooit meer iemand, zes jaar na dato van je overlijden, in huilen uitbarst tijdens een persconferentie als hij het aantal overwinningen van Senna heeft evenaart.

De dood van Ayrton Senna is inmiddels gepasseerd. Op 1 mei 1994 te Imola, San Marino, iets over kwart over twee, boord Senna zijn Williams in de muur aan het einde van de bocht Tamburello. De wagen blijft verbazend genoeg, voor een crash met een snelheid van 217 km/uur, redelijk intact. Maar een losgeschoten stuurstang doorboord de helm van Senna en betekend het einde van de Braziliaan. Op dat moment is nog niet bekent hoe erg de schade is en de race wordt voortgezet. Pas na afloop van de race word bekend dat Senna het leven heeft gelaten. Het enige wat men toen nog kon doen, was herinneren. Zoals het bekendste autoprogramma ter wereld, Top Gear, vorig jaar deed.

Binnenkort wordt er een film op dvd uitgebracht over het leven van Senna. Het is een film die je niet mag missen over het leven van een van de beste coureurs aller tijden. Nee. Hij was de beste. Het is bijna niet uit te leggen aan iemand die nog nooit van deze man heeft gehoord of hem heeft zien rijden. Leefde ik maar in zijn tijdperk, dat wens ik soms. Kon ik maar ’s nachts eruit gaan om hem rondjes te zien rijden. Kon ik maar op de maandag na de race nagenieten met andere mensen en urenlang over hem praten. Kon ik hem maar.

Bedankt Ayrton

De heldencolumn I; “Niemand komt aan Messi”

Na 26 minuten scoort Lionel Messi de 3-0 in Camp Nou tegen Atletico Madrid. Het is al licht begonnen met regenen, de supporters op de onderste rijen van het stadion snellen zich naar een overkapte zitplaats en de rest van het leven in Spanje ligt plat, want er komt water uit de lucht vallen. Het doelpunt van Messi is simpel. Een kaats aan de zijlijn. Naar binnen komen en dreigen met een schot. Lichaamsschijnbeweging en een kap. Oog in oog met de keeper. Doelpunt. Zo, denkt iedere amateur, maak ik ze iedere week. Als Messi het kan, kan ik het ook. Bij iedere stap de bal toucheren, de bal kussen. Laat Messi tegen honderd amateurs spelen op een veld, ik durf er geld op te zetten dat hij ze allemaal uitspeelt. Niemand komt aan Messi.

 Al sinds dat ik klein was ben ik fan van Real Madrid. Mijn droom, zoals iedere jongen die heeft, is om ooit een doelpunt te maken in het Estadio Santiago Bernabeu. Het liefst een hakbal die door niemand vergeten zal worden, maar een droge schuiver is ook meer dan welkom. Ik was fan van Zinedine Zidane en Raul. Fan van de gewonnen Champions League finale in 2002 te Glascow. Maar ik was geen fan van al die andere rare kerels die Real aantrok aan het begin van de 21^ste eeuw. Het pure voetbal, de prachtige witte machine, voortgedreven door een kolkend stadion. Dat is het Real waar ik verliefd op ben geworden.

Vorig jaar moesten ‘wij’ vier keer tegen Barcelona in een maand. Ten eerste was het teveel van het goede, ook al was Real daar als winnaar uit de strijd gekomen. Maar vooral de manier waarop Real toen speelden was niet mannelijk, niet des Koninklijks. Het beviel me niet. Tijdens de afgelopen transferperiode heeft Real mooie namen aangetrokken, maar ze worden geen kampioen. Zolang Messi voor Barcelona of welke ploeg dan ook in Spanje speelt, wordt Real Madrid geen kampioen. Dat werd al bekend toen in maart 2007 Messi, op negentienjarige leeftijd, hoogstpersoonlijk Real op een 3-3 hield in Camp Nou.

Sindsdien weet heel de wereld wie Lionel Messi is. Ik ben fan van Messi. Niet het ingewikkelde opzoeken, maar de eenvoud laten excelleren. Het is geen ballet op voetbalschoenen, het is astronomische precisie, uitgevoerd door een jongen die, zoals Nico Dijkshoorn dat zo mooi kan zeggen, 'je buurjongen kan zijn'. Als Real-fan wil ik geen seconde van Messi missen. Ik wil alles zien. Al zijn acties wil ik opslaan in mijn olifantengeheugen. Zodat ik over 50 jaar tegen mijn kleinkinderen kan zeggen: ‘Messi, die mocht ik wel.'

De muziekcolumn III; “De beste zin uit de muziek”

Ik heb een kast vol staan met muziek. Natuurlijk is het nog niet de collectie die 50-jarige muziekverslaafden hebben, maar ik ben wel aardig op weg. Vaak sta ik voor mijn kast en probeer ik de beste cd eruit te pikken. Even een selectie van mijn beste cd’s:  Donny Hathaway's Someday We’ll Be Free, Queen's Platinum Collection, The Essential Bob Dylan, Michal Jackson's This is It en de onlangs nieuw verschenen cd van Selah Sue zijn slechts een greep uit wat ik zelf vind een prachtige collective van cd’s. Maar naast al die cd’s en duizenden nummers op mijn Ipod, stel ik mezelf weleens de vraag; Wat is de beste zin uit de muziek? Welke zin zet me aan het denken? Bij welke zin ga ik lachen of denk ik aan iets in de wereld? Welke zin is het beste?

Muziek werkt hetzelfde als een film. Na de eerste keer zien denk je, dat is een mooie film. Na de tweede keer begin je de achterliggende gedachte van een film te begrijpen en daarna krijg je pas een liefde voor de film. De eerste keer dat ik dit nummer hoorde met voor mij ‘de beste zin uit de muziek’, viel me de zin niet eens op. Het was meer het geweldige geluid van de elektrische gitaar, de perfect gespeelde drum en de doordringende stem van Bon Scott die het nummer speciaal voor mij maakte. De oplettende lezer weet al over welk nummer ik het heb en begint nu ook een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen.

Highway to Hell van AD/DC bevat de hem, de beste zin. Luister maar. Opgenomen in ons eigen Arnhem op 13 juli 1979 tijdens Veronika Countdown. Let op. Tweede couplet, in de video op 2:20 minuten. Geniet.

“Hey momma, look at me, I’m on my way to the promised land”

Volgens onze gewone gedachtegang kan het natuurlijk niet. Een volledig hardcore rock ’n roll nummer, vragen om de Hell, waar je verbrandt zult worden door lava en de duivel die je het leven zuur maakt, en dan tegen je moeder zeggen dat je onderweg bent naar het beloofde land. Ik vind het niet een goed nummer. Ik vind het een geweldig. En natuurlijk ontbreekt de cd van AD/DC met dit liedje niet in mijn kast. Raar om het te zien staan naast Bill Withers en Bruce Springsteen is het wel. Maar als je zo’n goede tekst kan schrijven verdien je het om een plekje in mijn kast te hebben.

De muziekcolumn II; “The days after 9/11”

Niemand is het ontgaan. Afgelopen zondag was het tien jaar geleden dat twee gekaapte vliegtuigen zich in het World Trade Center in New York boorden. Sindsdien is er een oorlog tegen het terrorisme ontstaan. En pas sinds kort is de bedenker van deze aanslag tien jaar geleden, Osama Bin Laden, gedood door Amerikaanse commando’s in Pakistan. Tien jaar na dato krabbelt Amerika nog steeds op van de aanslagen. Niet alleen New York, maar ook Washington en eigenlijk heel de wereld rouwen op 11 september.

In aanloop op de 10^de verjaardag van 9/11, je mag het amper een verjaardag noemen maar zo is het wel, zond National Geographic verschillende documentaires uit rond het instorten van de twee skylines in New York, de kaping van de in totaal vier vliegtuigen die dag en nog veel meer. Maar er greep mij een documentaire heel erg aan. Afgelopen augustus is George Bush geïnterviewd naar aanleiding van 9/11. Hij was toentertijd de president van Amerika. Er werd getoond hoe Bush reageerde nadat hij te horen kreeg dat er een aanval was gepleegd op The Twin Towers: “A second plain hit the towers. America is under attack.” Ik schuif het niet onder stoelen of banken. Ik ben nooit een fan geweest van Bush. Ik vond hem net zoals alle andere critici op de wereld een oorlogspresident. Een man die alleen maar aan zichzelf dacht en vond dat hij helemaal niks fout kon doen. Maar na het zien van dat ene uurtje, een op een met hem, veranderde heel mijn blik op hem.

Bush was zo integer, eerlijk en zichtbaar geraakt door wat er die dag gebeurd was. En vooral de steun die hij gaf aan de brandweermannen, politieagenten en tal van andere hulpinstanties die dag hadden geholpen. Ik moest er een traan om laten. Niemand heeft de oud president zo ooit gezien. Niemand wist dat deze Bush ook bestaat. Ik ben het er wel nog steeds van overtuigd dat hij een enorme rotzooi voor de huidige president Obama heeft achter gelaten. En dat hij veel dingen beter had moeten aanpakken. Maar Bush bleek ook gewoon een mens te zien. Iets wat niemand ooit had verwacht.

Tien jaar na de aanslagen worden, en dat is volkomen terecht, de brandweermannen gezien als de helden van die dag. Meer dan 300 brandweermannen lieten op 11 september 2001 het leven. Veel van hen bevonden zich nog in de torens toen die instorten. Je kan het wijten aan een foutieve communicatie, dat de brandweermannen er eerder uitgehaald hadden moet worden. Maar achteraf speculeren is het makkelijkste wat er is. Daarom moet daar ook niet meer aan getwijfeld worden. En dat snapte film director Spike Lee heel goed. In de week voorafgaand aan 11 september 2011 bracht Spike Lee 150 kinderen uit New York bijeen om een korte film op te nemen. Dit om zo aandacht te vragen voor de gevallen helden, tien jaar geleden. Er zijn geen woorden voor nodig. Hieronder het verbluffende eindresultaat.

Maar iedereen heeft zijn eigen gedachte en herinnering aan tien jaar geleden over gehouden. Ik weet ook nog precies wat ik deed. Ik kwam net uit school en een schoolvriendje wilde blijven spelen, maar moest van zijn moeder naar huis toe komen. Voor de rest weet iedereen wat er daarna gebeurde. Een van de zwartste dagen in de geschiedenis van de wereld trok toen aan ons voorbij. In de jaren na de aanslagen was er duidelijk een nummer dat me altijd eraan bleef herinneren. Niet voor niets is er ook een toepasselijke videoclip bij dit nummer gemaakt. Live met Overcome. Het lied van 9/11. Dat zij die vielen, nooit worden vergeten.

Ik heb het mooiste boek gekocht

Er moet natuurlijk wel een aanleiding voor al dat schrijven en bloggen zijn. Je kan niet uit het niets besluiten om eens een verhaal te gaan schrijven. Het moet in je opkomen, je moet er gevoel in leggen en soms een tikkeltje overdreven doen. De man die tot mijn idool behoort als het gaat om schrijven is Martin Bril. Bij niet veel mensen zal er nu een belletje gaan rinkelen, maar Martin Bril, de meester van de dagelijkse kroniek, is misschien wel een van de beste schrijvers die Nederland gekend heeft. Bril schreef geen moeilijke teksten. Voor iedereen was hij begrijpbaar. Hij wist ook altijd iedereen te raken met zijn werken.

Het is niet van belang dat Bril in 1959 te Utrecht werd geboren. Wat wel van levensbelang is, letterlijk, is dat er bij Bril in de zomer van 2008 slokdarmkanker werd vastgesteld. Alweer werd iemand door die verschrikkelijke ziekte geraakt. De Nederlandse schrijverswereld werd in het hart geraakt. Amper een jaar later overleed Bril op slechts 49-jarige leeftijd. Om je in te laten beelden hoe briljant de teksten van Bril waren, hieronder een stukje tekst dat zich afspeelt in een Franse bakkerij:

“Nederlanders.

Laatst stond ik bij de bakker te wachten tot ik aan de beurt was. In de vitrine lagen drie croissantjes. Als niemand voor mij ze zou kopen, konden ze van mij worden. Of niet, want ik kon ze ook laten liggen. Toen hoorde ik ineens Nederlandse stemmen achter me: een ouder echtpaar op sandalen, helemaal Perry Sport.

‘Ze hebben nog drie croissantjes , Bert,’ zei de vrouw.

‘Lekker,’ zei Bert, ‘die nemen we.’

Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik en ik begon me te verheugen op de slag die ik, als het meezat, mijn landgenoten zou kunnen toebrengen. En ik had geluk, want voor me wilden de mensen alleen maar baquettes en pain de campagne. Toen was ik aan de beurt en ik bestelde twee baquettes. Achter me voelde ik Bert en zijn vrouw al juichen.

‘Et trois croissants,’ zei ik.

‘Shit,’ hoorde ik Bert zeggen.

Ik rekende af en verliet de winkel. Bert en zijn vrouw keken me na alsof ik hun iets heel naars had aangedaan. Of ze herkenden me als landgenoot, want hun kampeerbus (een Rapido) stond naast mijn auto, en ik heb zo’n gevoel dat ze me in zagen stappen. Een lul van een Hollander voelde ik me.”

Martin Bril schreef geweldige boeken en verhalen. Hij leefde voor mij alleen in het verkeerde tijdperk. Ik heb nooit de tijd gehad om een column van Jan Mulder of Bril op zaterdag in De Volkskrant te lezen. Ik heb nooit weg kunnen dromen bij het lezen van 30 regels poëzie in een normale ochtendkrant. Ik wil dat gevoel beleven, wat een Nederlandse schrijver laatst zei, ben even de naam vergeten, ‘De Volkskrant viel op zaterdag altijd mooier op de mat als je wist dat Jan Mulder erin stond.’ Bij Martin Bril zou ik dat ook hebben gehad.

Oja. Ik heb het beste boek gekocht. Ren naar de winkel, koop Au Revoir van Martin Bril, wees een week stil en lees. Daarna spreken we verder.

(als je het boek nu echt wilt kopen, hier kun je het hier bestellen: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/au-revoir/1001004011252360/index.html )

De muziekcolumn I

Op deze blog zullen niet alleen maar verhalen die 3 a4'tjes beslaan te zien zijn, maar ook mijn eigen passie krijg je te zien. Muziek. Ik heb een lijst met nummers gemaakt die ik denk dat ze in aanraking komen voor het mogelijke beste nummer aller tijden. Let wel, het is mijn mening en die is niet altijd de beste. Maar om het wel een beetje leuk te maken, ga ik jullie niet voorschotelen met de originele versies van de liedjes. Soms vind je er wel een originele tussen staan, maar ik neem je mee aan de hand op een tocht naar prachtige covers van het originele. Ook vind je er vaak een klein stukje historie over het nummer zelf erbij. Veel plezier!

Vandaag is het begin van de 'muziekcolumn' en ik val meteen met de deur in huis. Het volgende nummer, voor mij een van de beste nummers aller tijden, werd geschreven door Sananda Maitreya, ofwel Terence Trent D'Arby (zijn artiestennaam). Hij noemde zichzelf beter dan Michael Jackson. In drie jaar veroverde Terence Trent D'Arby de wereld met geweldige nummers. Zo zal je deze volgende wel herkennen.

Maar om dit nummer is het mij niet te doen. Zo rond het jaar 1993 bracht Terence Trent D'Arby een album Symphony of Damn uit. Het is nooit echt een succes geworden, maar 1 nummer van dat album is briljant. De tekst die Terence hierbij heeft geschreven beschrijft zijn liefde voor een vrouw. 'Your body is my favourite book to read'. Meer hoef ik niet te zeggen. Top 3 als het gaat om beste nummer aller tijden. Geniet. Terence Trent D'Arby, Holding on to you.

Valentijnsdag bestaat niet meer (12-02-2011)

Voordat ik begin met mijn betoog over Valentijnsdag, wil ik het eerst even over iets anders hebben. Ik weet niet helemaal de achtergronden van de hele toestaand in Egypte, maar de verandering is gekomen naar het land van de farao's. In dertig jaar van zijn regime, het regime van Mubarak, heeft de beste man een fout gemaakt die invloed zal hebben op heel de wereld. Hij bleef dertig jaar aan de macht, dat was zijn fout. Veel beter had hij jaren geleden de eer aan zichzelf gehouden en was hij afgetreden. Dan bleven de goede dingen die Mubarak had gedaan hangen. Nu blijven de beelden van vechtende Egyptenaren op kamelen ons voor altijd bij.

Van Egypte stappen we over naar iets heel anders. Een dag die zijn magie ook al lange tijd verloren heeft. Valentijnsdag. Vraag aan een willekeurig persoon die iets voor zijn 'bekende' liefde koopt waarom we deze dag vieren en wat de echte betekenis achter alles is, en 7 van de 10 zullen je aankijken en er met een glimlach omheen lullen. Waarom vieren we Valentijnsdag? Omdat op 14 februari, 269 na Chr., in Rome een jongeman doodgemarteld werd en een briefje vlak voor zijn dood achter liet voor zijn dochter, met daarop de tekst: ‘Van jouw Valentijn’. Een stille liefde laten weten dat je hem of haar adoreert, dat is en zal altijd de achterliggende gedachte van Valentijnsdag blijven.

Maar waarom geven we dan al onze 'bekende' geliefde cadeautjes? Waarom drinken we op 14 februari ineens champagne? Waarom zegt heel de wereld, heel spontaan 'ik hou van je' op dezelfde dag? Slaat het commercieel succes helemaal door?

Valentijnsdag zal tot in de oneindigheid gevierd worden. De dag van de geliefde zal geliefd blijven en we willen ieder jaar meer. Zelf doe ik er niet aan mee. Ik bepaal zelf wel wanneer ik zeg dat ik van je hou, je een iets geef of iets met je ga eten. En laat de datum fijn voor wat hij is. 

Leven met voorbedachten rade… (17-02-2010)

Heb je weleens gekeken naar de mensen op straat? Iedereen met een eigen gedachte, met een eigen doel. De één gaat naar de supermarkt op de hoek (wat wel een AH moet zijn), de ander gaat sporten, weer een ander gaat een oude vriend die hij al 15 jaar niet meer gezien heeft opzoeken, of je loopt gewoon over straat om naar mensen te kijken. Maar iedereen die je ziet, neemt overal een geheim met zich mee, waarom hij of zij de dingen doet die zij doen.

Op 15 januari 1929 werd in Georgia een jongeman geboren die al rond zijn 25ste wist dat hij ooit eens vermoord ging worden. Dit gevoel werd alleen maar versterkt door de dood van John F. Kennedy. Een schrijver/muzikant wist toen hij het liedje Mrs. Robinson schreef, dat hij ooit na de dood van de legendarische honkballer Joe DiMaggio een ode aan hem kon brengen met dat nummer. En ik kende een vrouw die op haar 39ste te horen kreeg dat ze nog maar een paar maanden te leven had.

Martin Luther King, Paul Simon en mijn tante Anita leefde met voorbedachten rade. Zij wisten wat hen te wachten stond en haalde alles uit het leven wat erin zat. Martin Luther King kreeg het voor elkaar zwart naast wit te plaatsen.0 Paul Simon zong voor een vol Yankee Stadion Mrs. Robinson als ode voor Joe DiMaggio en mijn tante deed ondanks de pijn ons verblijden.

Leven met voorbedachten rade. Vaak een straf, want zelfs als je gaat trouwen kun je zwaar ongelukkig zijn. Maar mag ik even één ding zeggen, misschien iets wat ik wel ben vergeten. Je leeft met voorbedachten rade, maar ik weet zeker dat je alles uit je leven kan halen wat erin zit, en als het ooit zover is, wat ik niet hoop, zal ik achter je staan.

Maak de dagen zo licht dat je ze kan dragen, ik weet zeker dat je het kan…

De man van de 20ste eeuw (10-05-2011)

4 april jongstleden was het 43 jaar geleden dat dr. Martin Luther King Jr. op het balkon van een motel in Memphis werd neerschoten en niet veel later het leven liet. Sommige Amerikaanse televisiezenders vonden het de moeite waard om hun dagelijkse programmering aan te passen om Martin Luther King te herdenken. Maar jammer genoeg waren er veel zenders die niet de moeite hadden genomen om de belangrijkste man uit de 20^ste eeuw te herdenken.

Charismatisch leiderschap, zoals het zo mooi genoemd wordt. Martin Luther King Jr. was, is een voorbeeld voor iedereen. Zonder enig geweld probeerde hij zijn droom na te leven; gelijkheid voor iedereen. Amerika was het land waar apartheid tot het uiterste werd gedreven. Gekleurde mensen mochten nergens komen waar blanke kwamen. Aparte wc's, aparte bibliotheken en zelfs aparte parken waren in de jaren '50 normaal in Amerika.

Dit allemaal tot Rosa Parks in 1955 in de staat Alabama weigerde op te staan voor een blanke man in een openbare bus. Ze kreeg een geldboete, maar omdat ze die niet wilde betalen, werd ze opgepakt vanwege ‘verstoring van de openbare orde’. Toen kwam Martin Luther King om de hoek kijken.

Als Civil Rights Leader besloot Martin Luther King, geweldloos wel te verstaan, in opstand te komen tegen de apartheid in Amerika. Dit alles leidde in 1963 tot zijn onvergetelijke 'I have a Dream' speech en de steun van toenmalig president van Amerika John F. Kennedy. JFK was zich bewust van het feit dat er in Amerika iets verkeerds aan de gang was. Niet veel later na de speech van Martin Luther King in Washington, voor Lincoln Memorial, begon JFK aan het ‘schoonmaken van Amerika’. Al snel kwamen er openbare bibliotheken en parken. Wc’s en bioscopen mochten door zwart en wit bezocht worden en zelfs scholen werden beetje bij beetje toegankelijk voor iedereen. Toen John F. Kennedy eind 1963 werd doodgeschoten, zei Martin Luther King op een avond tegen zijn vrouw: 'Dit staat mij ook te wachten.'

Op 3 april 1968 gaf Martin Luther King zijn laatste speech. 'I've been to the mountaintop' was de laatste speech die men ooit van de voormalig baptistische dominee zou horen. Martin Luther King beloofde zijn volk dat het beloofde land van God op hen wacht. 'My eyes have seen the glory of the coming of the Lord.' Dit waren de laatste woorden van Martin Luther King in het openbaar. Op 4 april, rond de klok van 6 uur 's avonds, werd hij neergeschoten op het balkon van een motel in Memphis.

 

De meest invloedrijke man van Amerika, van de wereld uit de 20^ste eeuw, slijt uit onze geheugens. Het moet niet zo zijn dat we vergeten dat er ooit iemand opstond voor ‘onze’ vrijheid. Dat de mensen in het Midden-Oosten, die nu dag en nacht om een stukje grond vechten, eens beseffen dat er in de jaren ’60 iemand veel meer bereikt heeft zonder ook maar een keer geweld te gebruiken. En dat we ons eens meer gaan realiseren dat de vrijheid waarmee we nu leven hebben we te danken aan een persoon. En zoals het op zijn grafsteen staat:

Free at last, free at last. God almighty, I’m free at last 

Toen het idool voorgoed een legende werd (25-06-2009)

Ongeveer twee weken geleden was ik begonnen aan een blog die Michael Jackson, Wacko Jacko, The King of Pop zou eren. Helaas kreeg ik nooit de tijd om die blog af te maken en zo bleef hij maar staan op de computer. Opgeslagen onder de titel mj staat mijn begin over Michael Jackson.

'Geen feitjes deze keer, ik ga niet iets zeggen wat je kan terugvinden in een boek of als je het thuis aan je moeder vraagt ze meteen antwoord geeft. De laatste tijd komt Michael Jackson veel in het nieuws voor. En dan vooral in de vorm dat het slecht gaat met the King of Pop. Ik ga vandaag niet vertellen wat MJ allemaal heeft fout gedaan in zijn leven, dat hij beter contact had moeten onderhouden met zijn broers en nooit, maar dan ook nooit een pretpark genaamd 'Neverland' had moeten laten bouwen. Nee, vandaag ga ik jullie vertellen waarom MJ the King of Pop is!...'

Nu kun je gaan denken van: Mark maak die blog nou af, laat ons zien waarom Michael Jackson volgens jou nou echt de grootste aller tijden is. Nee, ik ga de harde realiteit vertellen. Gisteren, half 12 Nederlandse tijd en half 3 Amerikaanse tijd, is Michael Joseph Jackson overleden. Over twee weken zou zijn eerste van vijftig afscheidsconcerten zijn begonnen in de O2 Arena in London, maar die zal hij nooit meemaken.

Michael Jackson scoort hit na hit met eerst The Jackson Five en daarna als soloartiest. Het album Thriller is met 108 miljoen het best verkochte album aller tijden en wereldwijd verkocht Michael Jackson meer dan 750 miljoen albums! Op zijn hoogtepunt eind jaren '80 werd Michael gekroond tot de King of Pop. Niet alleen de muziek die hij maakte was fantastisch, ook de bijbehorende clips waren van de bovenste plank. Scream, totale kosten 7 miljoen dollar, en Thriller, een minifilm van 18 minuten die op youtube 37081281 keer is bekeken, zijn hier voorbeelden van.

Ja het is echt waar, Michael Jackson is dood. Ik heb dinsdag nog een cd van hem gekocht, die staat al van 9 uur op repeat. Man in the Mirror is een van mijn favoriete nummers van Wacko Jacko. In Nederland nooit een hit, maar in Amerika stond het nummer weldegelijk op nummer 1. Met zijn 'ohs' en 'ahhs', zijn moonwalk, Michael had alles.

Wie krijgt er ooit nog een stadion van 100.000 mensen vol en zou dit weken kunnen volhouden? Wie zal er ooit in zijn voetsporen treden? Wie wordt er ooit zo groot als Michael Jackson?

Michael Jackson mag dan dood zijn, zijn legende leeft voort.

Rest In Peace MJ

Geluk en Verdriet (12-2-2009)

Op 18 april 1990 beleefd Stefano Borgonovo zijn ultieme geluk. In de 11de minuut van de verlenging verschalkt 'Il Borgo' met een lob de Duitse keeper Aumann onder de lat bij Bayern München. Door dit doelpunt heeft AC Milaan zich verzekerd van een finaleplek in de Europa Cup I. Later zou Milaan de Cup met de grote oren winnen door een doelpunt van Frank Rijkaard, zonder dat Borgonovo in de finale mag meespelen.

Stefano Borgonovo begon zijn carrière al op 17-jarige leeftijd, toen hij debuteerde bij Como Calcio. Daar was hij al een talent, maar hij zou pas echt groot worden bij Fiorentina. In het Italiaanse Paars vormde Borgonovo in de jaren '80 een dodelijk koppel met Roberto Baggio. Waar Baggio meer een denker was, was Borgonovo een echte man van het volk, een grapjesmakker. Ze scoorde er allebei op los. En deed de een het niet, dan deed de ander het wel. En telkens na een doelpunt scandeerde het publiek 'B2, B2, B2'. S.Berlusconi, mediamagnaat en baas van AC Milaan, liet dit niet ongedeerd en haalde Borgonovo naar Milaan. Daar speelde hij geregeld naast San Marco in spits. Onder andere door Borgonovo won Milaan de Europa Cup I in 1990.

Na een zonnige dag in september met een heerlijke, warme zuidoosten wind, zetten de Italianen 's avonds de televisie aan. Dan hoort men het verschrikkelijke nieuws. Stefano Borgonovo heeft de ziekte ASL. Amyotrofische Laterale Sclerose is een zenuwaandoening waarbij langzaam maar zeker de spieren worden lamgelegd en uiteindelijk leidt dat tot de dood. De ziekte is zeldzaam, maar komt onder voetballers relatief vaker voor. Van de 43 gevallen die er bekend zijn in Italië is Borgonovo het 40ste geval.

Fiorentina en Milaan reageren gelijk en een maand later wordt er een benefiet wedstrijd georganiseerd om geld in te zamelen voor iedereen die deze verschrikkelijke ziekte heeft. Het kleine stadion van Fiorentina, het Artemio Franchi, zit vol om Borgonovo een eerbetoon te bewijzen.

Roberto Baggio duwt zijn maatje van vroeger het veld op. Als een mummie ingepakt in een shirt van Fiorentina en twee sjaaltjes van fans krijgt Borgonovo een staande ovatie die minutenlang zal duren. Zelfs de gehele Italiaanse selectie bevind zich in het stadion, opdracht van hun bondscoach Lippi. Op het veld staan oud voetballers gemixt met actieve voetballers die samen een rij vormen van zestienmeter gebied naar zestienmeter gebied.

Voordat Baggio zijn maatje langs al die 'vrienden' rijdt, zet hij Stefano voor de Curva Fiesole die hem hartstochtelijk toezingen. Daarna leidt hij hem langs die lange rij. Op het moment dat het publiek Borgonovo en Baggio nogmaals een staande ovatie geeft, neemt de Italiaanse regie Ruud Gullit in beeld. De Nederlander die samen nog met Borgonovo heeft gevoetbald, kan zijn tranen niet in bedwang houden. Evenals Massaro, oud middenvelder van Milaan.

Van iedere speler krijgt Borgonovo een hand en een kus, een gebaar van respect in Italië. Of hij het zelf wist wat hem die avond allemaal overkwam, weten we niet. Ondanks dat Borgonovo voor Fiorentina en Milaan heeft gespeeld, is hij ook gelieft door supporters van Juventus en AS Roma, zeg eigenlijk maar geliefd door heel Italië.

Na die avond vliegt Gullit naar huis. Hij heeft niet meegespeeld, maar wel iets ervaren. Een ervaring waarbij zijn carrière bij in het niets valt. Gullit zag die avond geluk, omdat het vrijwel onmogelijk is dat hij ook ASL krijgt. En Gullit zag verdriet, want een mythische speler uit Italië kan nu niet eens meer aan zijn kleinkinderen vertellen wie hij is.

Enzo Ferrari, de man met een verhaal (2-1-2009)

Toen Enzo Ferrari in februari 1898 werd geboren in Modena, wist hij nog niet dat zijn naam later zou glimmen op de meest exclusieve sportauto ter wereld. Als testrijder van Alfa Romeo maakte Enzo Ferrari indruk en wist hij in 1919 met een aangepaste productiewagen de tweede plaats binnen te slepen tijdens een wedstrijd. Hij krijgt een onderscheiding, een plakette, van de hertog Enrico Baracca, vader van de legendarische Italiaanse coureur Francesco Baracca die tijdens de eerste wereldoorlog was overleden. De onderscheiding was een steigerend paard met een gele achtergrond. Tot op de dag van vandaag pronkt deze plakette op iedere auto die uit de fabriek in Maranello rijdt. Als Enzo Ferrari in de jaren 20’ zelf bij Alfa Romeo auto’s begint te ontwerpen onder zijn eigen naam en de smaak te pakken begint te krijgen, richt hij in 1929 Scuderia Ferrari op.

Een paar jaar later wordt Enzo’s zoon Dino geboren. Hoewel zijn vrouw wist van zijn buitenechtelijke relatie met een Italiaans model, bleef ze hem altijd steunen in de moeilijke perioden die Scuderia Ferrari kende. Alles lijkt koek en ei, totdat Dino Ferrari als kleine jongen op een avond bij een race in elkaar zakt. Enzo beveelt zijn zoon eigenhandig op te staan. Dat lukt hem ook, maar Enzo weet dan al dat er iets niet goed is met zijn zoon. Op kerstavond valt Dino nogmaals op de grond. Nu blijft hij zitten. Niet omdat hij moe is, maar omdat hij gewoon niet meer op zijn benen kan staan. Eenmaal in het ziekenhuis beloofd Enzo zijn zoon dat alles goed zal komen, maar de geschiedenis leert ons anders. Dino Ferrari leidt aan een ongeneeslijke spierziekte. Als Dino aan het werk is in de fabriek van Ferrari als ontwerper, dan al jaren later, valt hij in de armen van zijn vader. Het was een moment van liefde, een moment waarop iedereen even stopte met werken binnen de fabriek. Vanaf dat moment gaat het snel bergafwaarts met Dino. In 1956 sterft Dino Ferrari met zijn vader aan de rand van zijn bed. Na zijn dood vernoemt Enzo alle gebouwde V6 motoren naar zijn zoon, Dino.

Maar Enzo Ferrari kreeg nog meer te voortduren bij Ferrari. Bij een van zijn beste ingenieurs, Vittorio Jano, wordt in 1965 kanker geconstateerd. Enzo biedt hem alle methoden aan om beter te worden. Maar niet veel later pleegt Jano zelfmoord. En als ook Gilles Villeneuve, een van zijn talentvolste en meest gevaarloze coureurs aller tijden overlijd tijdens een kwalificatieronde op Zolder, lijkt de tijd even stil te staan voor Enzo Ferrari. Een leven wat zo mooi had kunnen zijn, werd niet meer dan een nachtmerrie.

Nu, in 2008, heeft Maranello veel bekijks. Enzo Ferrari mag dan wel overleden zijn in 1988, zijn fabriek en inmiddels geweldige museum stralen passie uit. In het museum staat zelfs een kopie van de werkkamer van Enzo Ferrari. De man die een automerk maakte waar je alleen in kan rijden als je van auto’s hield. De man die zelf een talentvol coureur was en vele talenten heeft ontdekt. De man die nooit iemand anders nodig had om iets te bereiken en alles heeft gewonnen wat er te winnen valt. Maar hij was ook de man die nooit waar heeft kunnen maken wat hij had beloofd. Zijn zoon, Dino, genezen. Dat was een overwinning, die hij nooit heeft kunnen bereiken.

Het begin

Wat doe je als je al jaren voor je plezier verhaaltjes schrijft, op alles, maar dan ook echt alles in Nederland en op de wereld commentaar hebt en nooit genoeg krijgt van jezelf. Dan begin je een blog! Ik loop er wat mee achter, dat weet ik. Maar het gaat leuk worden hoor mensen! Dit ben ik van plan.

Omdat ik eigenlijk al eventjes aan het schrijven ben, post ik eerst wat verhalen die ik vroeger geschreven heb. Ik zet er de datums voor je bij, zodat je jezelf een beetje kan inleven in het verleden. Ik heb niet altijd gelijk, dat wil ik ook niet. Alles wat ik schrijf is een menig van mij. Soms ben ik er iets te hard in, maar ik wil nooit iemand beledigen of iets anders aanpraten. Dit is mijn verhaal, mijn Story, mijn HIStory.

Veel plezier met lezen,

Mark Slegers