Johan is niet
meer. De beste Nederlandse voetballer ooit is heengegaan. Ik weet niet hoe het
er op die bewuste donderdag rond twaalf uur in de middag uit zag, maar de
gedachte bij het moment dat Johan zijn laatste adem uitblies, bezorgt mij
kippenvel. Voor enkele dagen lang voelden we ons allemaal een klein beetje
Johan. Niets vluchtelingenbeleid, niets Koen Everink, niets aankomend
lenteweer. Johan sloeg de klok.
Maar waar onze
pijn al groot is, gaat het in Catalonië verder. Daar was Johan niet het
straatvoetballertje uit Betondorp met een haarfijne techniek. In Catalonië was
Johan een vredige verlosser. Een verlosser die durfde ingaan tegen het machtige
regime van dictator Franco. Noem het Amsterdamse bluf, Hollandse nuchterheid.
Ik noem het Catalaans bloed. Dat stroomde namelijk van jongs af aan al door de
aderen van Johan. Zijn bloed was niet donkerrood, het was vermengd met het
fleurige geel van de Senyera. Overal waar Johan kwam, sprak en voetbalde, was
hij machtiger dan welke Spaanse regeerder ooit. En wat deden we in Nederland?
Daar hadden we het over de VOC-mentaliteit, over de Dolle Mina’s en over de affaire
van prins Claus.
Als Johan
sprak, luisterde heel Spanje. In Nederland krakten we zijn woorden. In
Barcelona bouwde Johan aan een imperium. In Nederland braken we elke steen die
hij legde even snel weer af. We waren er niet voor Johan. En nu rouwen we.
Terwijl er eigenlijk maar op één plek in de wereld echt gerouwd mag worden.
Begrijp mij
niet verkeerd; acht keer kampioen met Ajax, drie keer Europa Cup I en mede-uitvinder
van het totaalvoetbal. Een Nederlandse grootheid, dat is Johan zeker. Belangrijker
dan Willem van Oranje, zonder enige twijfel. Maar laten we de Amsterdam Arena
lekker een betonnen blokkendoos houden met zijn huidige naam. Geen rare fratsen
of nationale herdenkingen. Nee. Camp Nou moet Estadi Johan Cruijff gaan heten,
er moeten gehele woonwijken worden vernoemd naar de eeuwige nummer 14 en op het
grootste plein van Barcelona, de Placa de Catalunya, moet een groot standbeeld
komen van de Verlosser waar elke week, het liefst op donderdag om 12.14u, een
minuut stilte wordt gehouden. Daar hoort hij thuis. Johan is en blijft van
Catalonië.
