Het jaar door mijn ogen

Pff, wat was het een jaar zeg. Ooit wel eens een schrijver een verhaal horen beginnen met ‘pff’? Die ‘pff’ heeft uitleg nodig. 2012 was het jaar dat we in februari droomden van een Elfstedentocht. We voelden ons één met België, toen in maart 22 kinderen en vier begeleiders de dood vonden bij een busongeluk in Zwitserland. Maar 2012 was ook het jaar dat André Kuipers 193 dagen doorbracht in de ruimte. Dit was het jaar dat Ruud Gullit zich op Schiphol in een vuilniscontainer verstopte om zijn toenmalige vrouw Estelle Cruijff te bespieden. Het jaar dat James Bond aan de Heineken ging en Anders Breivik zijn maximale gevangenisstraf van 21 jaar voor de gewelddadige slachting in Utoya lachend aanhoorde. Maar daar ga ik het niet over hebben. Ik pak zogenaamd jullie hand vast en neem je mee door 2012. Mijn 2012.

Het begon allemaal nog zo mooi. De eerste weken van 2012 voorspelden veel goeds. Ons kleine kikkerlandje dobberde rustig voort en liet rommelige perikelen uit het Midden-Oosten naast zich liggen. Als we nu toch bij het Midden-Oosten zijn wil ik daar iets over kwijt. Ik maak mij zorgen om de situatie in verschillende landen met binnenlandse problemen. Welke landen dat zijn, dat weten jullie wel. Maar het is frustrerend dat je hier in Nederland niks aan de situatie kan veranderen. We proberen het wel hoor, door ‘mee te denken naar mogelijke oplossingen’. Maar om die te vinden en het gedachtegoed van de mensen in het Midden-Oosten te begrijpen, moeten we er eerst geweest zijn. Een soort marktonderzoek doen. Wat de landen in het Midden-Oosten precies in de kuip hebben. Vanuit daar kunnen we naar oplossingen werken. Ja, als de wereld zo in elkaar stak. Pff, dan was alles geweldig. Sorry voor de onderbreking. Dit moest ik kwijt. Ik was gebleven in maart.

Toen begon namelijk het eerste politieke dieptepunt. Ik hoopte er niet over te hoeven schrijven, maar het is iets dat gezegd moet worden. Ik laat jullie niet langer in spanning. De politiek in Nederland stinkt. Je leest het goed. Er staat echt: ‘stinkt’. Een Catshuisakkoord om extra miljardenbezuinigingen te bespreken. Wilders die door de tuin wandelt. Rutte die zijn arm om de schouders van Geert slaat en het lijkt wel alsof we een nieuwe serie ‘Zo maak je vriendjes’ voor RTL Telekids aan het schieten zijn. Waar slaat zoiets op? Verklaar mij waarom je (Rutte) überhaupt die rare, gekke, getoupeerde idioot (Wilders) in je kabinet genomen hebt. Mijn excuus. PVV was gedoogpartner. Dat maakt een groot verschil inderdaad… Nee, toch niet. Dat maakt geen groot verschil. Het eerste Kabinet-Rutte was gedoemd te mislukken. En let op mijn woorden. Eind volgend jaar staan we weer in de stemlokalen. Want de verkiezingen in september stonken. Heel erg zelf. Rutte en Samson vonden het woord ‘kiezersbedrog’ opnieuw uit. Rutte voert dit niet uit, Samson doet hier wat water bij de wijn. Zo kan ik ook een land regeren. Steek gewoon elke ochtend mijn natte vinger in de lucht en besluit dan met welke wind ik eens mee ga waaien. Maar het zet mij wel aan het denken. Het zet mij zelfs zo aan het denken dat ik twijfel over het nut van zoveel politieke partijen in Nederland. Wij zijn op zoek naar de ultieme partij. Waar iedereen alles mag. Waar iedereen eigen regeltjes kan maken zodat het voor ons allemaal goed uitkomt. Maar dat gaat nooit gebeuren. Dus moeten we hier niet mee stoppen? Waarom niet net als in Amerika. Rood tegen blauw. Je bent Republikein of je bent Democraat. Niks mis mee al zeg ik het zelf. Nooit meer dat moeilijke formeren. Die eindeloze discussies over het verwaarlozen van oude normen en waarden van de partij. En rustig om de vier jaar eens een stem uitbrengen geeft ons als kiezers ook even rust in het politieke hoofd.

Maar ook gebeurde er in 2012: BAD 25 YEARS

(klik hier voor hele documentaire)

Zoals je leest heeft de politiek mij veel pijn gedaan dit jaar. Ik wil het er dan ook niet meer over hebben. Laten we aan mooie dingen denken. Zoals mijn passie. Sport! Wat was het een mooi sportjaar. Een zomer gevuld met louter sportevenementen. Helden die nog grotere helden werden en waar nieuwe heerschappijen begonnen. Ik zou bijna niet weten waar ik moet beginnen. De afgang van het Nederlands elftal in Polen en Oekraïne is een onderwerp waar ik niets over kwijt wil. We hadden het aan moeten zien komen. Het kampioenschap van Ajax dan? Usain Bolt die heerst op de 100 en 200 meter hardlopen in Londen? Sven Kramer die weer nieuwe kunsten vertoont op het ijs? Nee, dit jaar staat voor mij in het teken van drie helden. David, Kobe en Epke. Gewoonweg omdat zij in 2012 echte helden geworden zijn.

Oké, ik hoor je al denken. En het doelpuntenrecord van Lionel Messi dan? Knap, meer dan dat zelfs. Maar ik blijf erbij, net als in andere blogs van mij, dat Leo het eerst buiten Barcelona moet bewijzen. Met Argentinië of een ander team. Tot mijn grote droefenis heeft de kleine Argentijn onlangs zijn contract verlengd tot 2016. Durf het avontuur op te zoeken zoals je dat ook op het veld doet. Ga Diego achterna en maak een club persoonlijk kampioen. Kom op Leo. Alweer wijk ik af. Terug naar de helden. Eind november werd David Beckham voor de tweede keer kampioen met L.A. Galaxy. De kampioenswedstrijd betekende voor David en zijn familie een einde aan het spektakel in Amerika. Ze gaan terug naar Engeland en reizen binnenkort af naar Australië, waar David gaat voetballen. De laatste tijd kreeg ik steeds meer respect voor de beste man. Al bijna twintig jaar speelt hij op hoog niveau voetbal en het lijkt alsof we hem een beetje vergeten zijn. Dat mag nooit gebeuren. Daarom groeide zijn heldenstatus voor mij en denk ik met veel plezier terug aan zijn fenomenale traptechniek.

De tweede held van dit jaar is een basketballer. Fans zullen het volgende rijtje namen kennen en waarschijnlijk ook de reden van het rijtje. Kareem Abdul-Jabbar, Karl Malone, Michael Jordan en Wilt Chamberlain. Dit zijn de namen van de vier spelers die meer dan 30.000 punten in de NBA hebben gescoord. En daar hoort Kobe Bryant sinds zijn tweepunter tegen de New Orleans Hornets van 5 december bij. Bryant wordt door vele vergeleken met Michael Jordan. Succescoach Phil Jackson, die met beide spelers kampioenschappen gewonnen heeft, noemt Kobe zelfs completer dan Michael. Maar Michael had een drive die niemand anders had. Dat is het enige dat Bryant niet heeft. De onoverwinnelijkheid van Jordan was ongeëvenaard. Neemt niet weg dat Kobe Bryant onbewust een levende legende is en wij hem te weinig eren. Kijk daarom elke week even naar de NBA en bedank Kobe voor een geweldige carrière.

De laatste held van het jaar is zonder meer onze eerste olympisch kampioen bij het onderdeel turnen. Epke Zonderland liet heel Nederland op maandag 7 augustus, rond de klok van vijf uur,  even voelen hoe het was om door de lucht te vliegen aan de rekstok. We voelden allemaal mee met de nuchtere Fries die bij de vorige Olympische Spelen roerloos onder de rekstok lag, toen hij in de finale de stok door zijn handen liet glippen en viel. Met drie opeenvolgende vluchtelementen en een score van 16,533 mag Epke zich voor eeuwig olympisch kampioen noemen. Hij werd twee weken terug ook nog tot ‘sportman van het jaar’ gekozen bij de NOS. Wat deze arts in opleiding verder nog doet in zijn leven maakt niet veel mensen uit. Hij liet ons op die 7 augustus groot voelen. Heel erg groot. Met recht mag hij een held genoemd worden.

Ter afsluiting van het EK voetbal

En dan nu een moment van bezinning. Voor mij is het ontzettend belangrijk in mijn leven. Goede muziek. Een scala van nummers passeert ons elke dag. Maar naar mijn mening hebben ze niet meer de geweldige kleefkracht die veel nummers vroeger wel hadden. Eens in de zoveel tijd komt er dan toch een nummer voorbij waar je van stilvalt. En voor mij zijn er twee nummers die er dit jaar bovenuit springen. De één met de mooiste zin van het jaar. De ander met gewoonweg de beste sound. De mooiste zin van het jaar is van die ene Schotse zangeres die optrad tijdens de openings- en sluitingsceremonie op de Olympische Spelen in Londen. Gaat er al een belletje rinkelen? Roep maar gewoon ‘jaa’. Emeli Sandé introduceerde haar CD begin dit jaar en zette daarop voor mij de mooiste zin van het jaar. ‘Suitcase’ gaat over een jongen die zijn vriendin zonder enige reden verlaat. Het slaat niet op mij persoonlijk. Ik ben gelukkig, echt waar. Maar beeld je eens liefdesverdriet in. Dat je dagenlang niks kan eten. Misselijk bent. Bij elke handeling van de dag aan je verloren liefde denkt. Ik ga nu ver en een hoop van jullie zijn nu gestopt met lezen. Maar voor die paar die zijn blijven hangen. Lees nu de volgende zin: ‘If you must kill me, at least please tell me why.’ Dit is een laatste smeekbede voor liefde. Het verwerken van liefdesverdriet gaat alleen als je antwoord krijgt op bovenstaande zin. Zonder dat zijn we nutteloos in de liefde. Dan kunnen we met iedereen iets beginnen en het zomaar weer uitmaken. Het is persoonlijk, deze zin van het jaar. Maar ik kon het niet laten om deze geweldige zangers zomaar onbenoemd te laten. Over geweldig gesproken. The Rolling Stones bestaan dit jaar vijftig jaar! De oude rotten zijn inmiddels de zeventig gepasseerd en zijn GE-WEL-DIG. ‘Doom and Gloom’ staat op een speciaal uitgebracht album voor dit jubileum en geldt voor mij als het beste nummer van het jaar. En beste muziekmakertjes van de wereld. Dit is muziek! Zo wil ik elke week een nieuwe single horen. Bij voorbaat dank.

Dat was 2012 dan. Oh nee, toch nog iets vergeten. 2012 was ook het jaar dat Barack Obama herkozen werd voor een tweede termijn als president van Amerika. En wat ben ik Amerika daar dankbaar voor. Obama helpt het land uit een crisis, achtergelaten door Bush Jr. in 2009. Er zijn altijd critici die zeggen dat de werkloosheid nog niet opgelost is, banken nog steeds geld tekort komen en dat consumenten geen vertrouwen hebben. Kritiek geven is makkelijker dan iemand complimenteren, daar ga ik dan altijd van uit. Obama doet ontzettend belangrijk werk. Niet alleen voor Amerika. Voor heel de wereld. Daar mogen we best wel eens bij stilstaan. De druk die op de schouders van deze man rust kan namelijk onbewust ook jouw druk zijn.

De mooiste foto van het jaar

Denk nu nog even vier minuten na over jouw 2012. Zet mijn lievelingsnummer maar eens op. Ruim vier minuten kun je nu de tijd nemen voor jezelf. Laat het allemaal passeren. Je hoogtepunten, maar ook je dieptepunten. Denk aan de personen die je hebben verlaten dit jaar. Misschien zijn ze wel uit het oog, maar niet uit het hart. Omarm de nieuwe vrienden die je bent tegengekomen en prijs jezelf gelukkig met de mensen om je heen. Ik wens jullie allemaal het beste voor 2013.

“Hillary Clinton wordt in 2016 de eerste vrouwelijke president van Amerika”

6 november 2012. D-day in Amerika. Het is de dag van de verkiezingen. Zittend president Barack Obama tegen opkomend gouverneur Mitt Romney. Naast al het gebakkelei dat Obama de staatsschuld te hoog op laat lopen en dat Romney de armen nog armen maakt, is er die dag nog een andere strijd aan de gang. De uitslag van de verkiezingen bepaalt of zwart echt naast wit kan staan. Barack Obama, zoon van een Keniaanse vader, is de eerste donkere president van Amerika. Bij een herverkiezing van Obama toont Amerika dat een donkere man het werk van, voorheen alleen blanke`n, aankan. Maar wordt Romney gekozen, het rijkeluiskind, dan laat Amerika alle bevolkingsgroepen die niet blank zijn in de steek. Het laat zien dat een donkere man gefaald heeft. De uitkomst is gelukkig bekend. Amerika heeft gekozen voor Barack Obama. ‘4 more years.’ Maar over vier jaar staat Amerika voor nieuwe verkiezingen. En dan zonder Barack Obama. Zijn termijn zit er dan op. Naar verwachting schuiven de Democraten een speciale pion naar voren. Want na de eerste donkere president van Amerika is de tijd gekomen om de andere, ondergewaardeerde bevolkingsgroep op de wereld naar voren te schuiven. Daarom is mijn stelling;

“Hillary Clinton wordt in 2016 de eerste vrouwelijke president van Amerika”

Iedereen kent Hillary Clinton. Ze is de vrouw van voormalig president van Amerika Bill Clinton. Maar waarom wordt naar mijn mening juist zij naar voren geschoven? Hillary Clinton is sinds 2009 minister van Buitenlandse Zaken in Amerika. Je kunt zeggen dat op Barack Obama na zij de machtigste persoon in Amerika is. In de afgelopen vier jaar heeft Hillary Clinton meer dan honderd landen over de hele wereld bezocht om Amerika weer een gezicht te geven. Na de twee termijnen van George Bush keek een groot deel van de wereld vol afschuw naar Amerika. Oorlogen begonnen door het beleid van Bush Jr.. Bush Jr. liet zomaar de schulden oplopen van Amerika en Bush Jr. wilde alles in zijn eentje doen. Liever vijanden maken dan vrienden. En dat veranderde toen Hillary in Washington terecht kwam. Mijn eerste punt voor mijn stelling is daarom ook dat Hillary Clinton voor vrienden over heel de wereld met Amerika heeft gezorgd, in plaats van vijanden te maken.

Mijn tweede punt is dat Hillary Clinton staat voor een sterke vrouw. Zij kan elke situatie aan. Geen enkel probleem kan zij niet oplossen. En dat komt voor een groot gedeelte door haar verleden. Voor acht jaar lang was ze The First Lady van, de onofficiële beste president van Amerika Bill Clinton. In die tijd heeft ze veel geleerd over de politiek. Maar wat misschien nog veel belangrijker is, is dat zij achter Bill Clinton bleef staan toen hij beschuldigd werd van seks met Monica Lewinsky. Zij steunde haar man toen hij in moeilijke tijden verkeerde. En met die steun liet ze niet alleen Amerika, maar heel de wereld zien dat je niet zomaar iets op moet geven. Je moet doorgaan tot het bittere eind, want dan haal je het beste uit in dit geval een relatie.

Het laatste punt waarom Hillary Clinton de eerste vrouwelijke president van Amerika moet worden, is precies waarom Barack Obama in 2008 en in 2012 is gekozen tot president van Amerika. Amerika is een toonaangevend land. Wordt er in Amerika geprotesteerd tegen racisme, doet heel de wereld mee. Wordt in Amerika de beurs gesloten door de financiële crisis, dan doet de rest van de wereld mee. Toen de Amerikaanse bevolking in 2008 koos voor een donkers president, gaf men een duidelijk signaal dat nu iedereen gelijk is en we niet meer in een verdeelde wereld leven. Daarom MOET Hillary Clinton in 2016 de eerste vrouwelijke president van Amerika worden. Om het vrouwenrecht over heel de wereld een boost te geven. Om ervoor te zorgen dat vrouwen laten zien dat ze ook in de top kunnen werken en dat vrouwen tegenwoordig misschien nog wel beter zijn in zware beslissingen te nemen.

Wat rest ons dan nog? Eigenlijk helemaal niks. Het wordt afwachten tot 2015 als bekend zal worden wie de Democraten naar voren schuiven als kandidaat voor het presidentschap. Kijk niet verbaast op het inderdaad Hillary Clinton wordt. Want ben eens eerlijk, zo’n slimme en knappe president kan de wereld wel gebruiken.