Als je dit leest, moet je even naar buiten kijken. Grote kans
dat je daar een wolk ziet. Daar zitten al onze founding fathers van de huidige
samenleving. Van Martin Luther King tot aan Johan Cruijff. Van Nelson Mandela tot aan Prince. Ze zitten er
allemaal. Ergens op een verlaten wolk zit Joe Frazier. De oud-wereldkampioen
boksen die alweer vijf jaar geleden is heengegaan. Net als op aarde, leeft Joe
in de hemel in stilte. Je hoort hem niet. Je ziet hem weinig. Maar hij is er
wel.
Al sinds 2011 wacht Joe daar op zijn vriend. Zijn vriend waarmee
hij epische momenten deelde in de boksring. Zij waren de beste. De één
uitgesproken, de ander verlegen. De één was een vlinder, de ander een
krachtpatser. Maar één passie werd gedeeld; boksen tot het bittere einde. En het
einde is nu nabij. Vannacht is Muhammad Ali overleden op 74-jarige leeftijd. De
wereld laat een traan en kijkt nogmaals naar boven. Heel even denken we weer
aan iedereen die daar is. Van vriend tot vijand. Van familie tot onbekende. De
wolken vullen zich. Zonder dat het ooit stopt.
En dan komt het besef. De twee beste boksers aller tijden
zijn er niet meer. Er zal nog steeds geschiedenis worden geschreven, maar er
wordt nooit meer geschiedenis herschreven. Dus laat ik mij dan nu richten naar
jullie; Ali en Joe.
Blijf maar daar. Het is mooi geweest. Geniet daarboven van
de stilte en de rust. En mochten jullie nog zin hebben? Haal dan nog een
laatste maal jullie bokshandschoenen erbij. En dans, stoot, maar vooral geniet. Geniet van jullie laatste, hemelse bokswedstrijd.
RIP
Joe & Muhammad
