Het is 13 mei 2012, iets voor zes uur op een zonnige zondagmiddag.
In Manchester gaat de laatste minuut van de blessuretijd bij de wedstrijd Manchester
City-QPR in. De stand is 2-2. Bij winst van City is het kampioenschap voor hun
een feit. Bij elke andere uitslag valt een volmaakt seizoen voor The Blues in
duigen. Nog één
aanval rest er. Nog één keer opboksen tegen een muur die nog steviger en solider
stond dan die van Berlijn, tientallen jaren terug. Onze landgenoot Nigel de
Jong schuift de bal voor de laatste keer in de voeten van Sergio Aguero, de
schoonzoon van Diego Maradona. Al zoveel belangrijke doelpunten gemaakt, maar
nog nooit kampioen geworden. De bal gaat
van de voet van Aguero naar die van Balotelli. En al liggend op de grond weet
het enfant terrible uit Italië de bal weer terug te brengen bij de al opkomende
Aguero. Een lichaamsschijnbeweging, een stapje opzij, vrij voor de goal, City
staat met 3-2 voor en wordt na 44 jaar en twee dagen weer kampioen van
Engeland.
(Er zit stiekem een filmpje achter dit plaatje verstopt)
De vreugde van City is mooi. Veel mensen verafschuwen het
gevoerde beleid van de club, die in handen is van één van de rijkste Arabieren
ter wereld, sjeik Mansour bin Zayed bin Sultan Al Nahyan. De naam zegt je vast
niks, maar als je te horen krijgt dat hij in de afgelopen drie jaar meer dan één miljard euro in City heeft
gestoken, krijg je hopelijk wel een idee wat voor een beleid er daar gevoerd wordt. Het is kopen, kopen en nog eens kopen. Maar bekijk het eens van de
andere kant. Is het niet des te knapper om niet alleen maar goede spelers, vaak
met een gigantisch ego, te kopen en dan ook nog eens goed te laten spelen?
Eigenlijk wel. Maar toch ben ik er niet helemaal bij op die bewuste
zondagmiddag in mei. Er nam namelijk die dag een generatie afscheid van het
Europese voetbal.
In Milaan werd er die voormiddag al een wedstrijd
gespeeld in de Serie A. De titelstrijd was al gelopen. Juventus werd ongeslagen
kampioen en AC Milaan moest met ledenogen toezien hoe ze de trein uit Turijn
voorbij moesten laten gaan. Voor Milaan zat er niets anders op dan uithuilen,
inventariseren wat er mis was gegaan en bouwen aan een sterker Milaan voor het
volgend seizoen. Dat was het plan. Tot afgelopen week. Achtereenvolgens maakte
AC bekend dat Alessandro Nesta, Gennaro Gatusso, Gianluca Zambrota, Mark van
Bommel, Clarence Seedorf en Pippo Inzaghi de Rossoneri gaan verlaten. De één
vanwege een aflopend en niet verlengt contract. De ander vanwege de ouderdom of
privéredenen. Maar waar City een ‘gekochte’ club is, is er bij Milaan sprake
van iets heel anders. Zoals Van Bommel en verderop Inzaghi aantonen.
En bij laatstgenoemde wil ik stilstaan. Je houdt van hem,
of je haat hem. Wie een doelpunt van Inzaghi buiten het zestienmetergebied kan
vinden is een held, want Pippo maakte ze nooit van buiten de beruchte
rechthoek. Dodelijk voor de goal, irritant voor elke centrale verdediger, en
eigenwijs als het maar zijn kan. Zo deed Pippo nooit mee met rondo’s. Daar had
hij een hekel aan. Hij wist namelijk al van te voren dat hij bij een rondo de
bal door zijn benen gespeeld ging krijgen en iedereen erom moest lachen. Nee,
dat trok hij niet. Dus elke training vermaakte Inzaghi zich met tien minuutjes
alleen door op de goal schieten. Bal aangespeeld krijgen in de zestien, even
vasthouden, draaien en afmaken. Inzaghi was een luipaard voor goal. Wachten, kijken,
nog even wachten, en hap. En zo stond het voor je het ook maar doorhad, alweer
1-0 voor Milaan.
Een gouden generatie nam afgelopen weekend dus afscheid
van het voetbal. En om nog maar aan te tonen dat de ‘oudjes’ het wel in zich
hebben, bewijst Inzaghi met het feit dat hij als invaller, op aangeven van Seedorf, het
winnende doelpunt maakte voor AC Milaan in de wedstrijd tegen Novara van afgelopen week en in de armen sprong van de juichende Nesta. En dat in zijn aller laatste
wedstrijd. Op de dag dat City kampioen werd in Engeland, Real Madrid gekroond werd tot de beste van Spanje en ze 100 kilometer ten zuidoosten van Milaan afscheid namen van Allesandro Del Piero, kreeg de voetbalwereld nog een klap te voorduren. Ciao Nesta, Rino, Luca, Van Bommel, El Presidente e
Pippo. Grazie mille.
