Abdicatie. Binnen één dag werd dit het bekendste woord
van Nederland. Iedereen had het over de abdilatie, adicatie en aboratie, maar
niemand wist wat het betekende. Daarom nog eenmaal, voor al die abdilanten, adicanten
en aboranten; “Abdicatie komt van het
Latijnse abdicatio, dat onder meer 'het neerleggen van een ambt' betekende. Het
is afgeleid van het werkwoord abdicare 'afwijzen, afstand doen', dat
waarschijnlijk gevormd is uit ab- 'af' en dicare 'plechtig verkondigen'. Als
werkwoord is zowel abdiceren (met s-uitspraak) als abdiqueren (met k-uitspraak)
correct. De oorspronkelijke vorm is die met een c; de schrijfwijze met qu is
ontstaan in het Frans: abdiquer sloot qua uitspraak beter aan bij het
zelfstandig naamwoord abdication.”
Maar voor de uitleg van het woord abdicatie schrijf ik
jullie niet. Wel schrijf ik jullie om de man en vrouw die de abdicatie ondergaan. Onze
eigen koning en koningin. Want we kunnen wel stoer gaan doen en zeggen dat de
troonswisseling ons niks aangaat. Willem Alexander zal ónze koning worden. Net
zoals koningin Beatrix de vorstin was van onze ouders. Een uniek moment dat we
nu met een helder verstand kunnen benaderen. We zijn geen tieners meer als met
de aanslagen van 9-11 in New York. We zijn geen kleine kinderen meer die
zorgeloos rondhuppelden toen in 1998 de Amerikaanse ambassades in Tanzania en
Kenia werd gebombardeerd en 4.500 gewonden vielen (waaronder 414 doden). Die
tijd hebben we achter ons gelaten. Nu hebben we verstand, praten sommigen van
ons op universitair niveau en begint ons bureauleven. Besef je daarom goed dat
de aanstaande abdicatie een historisch moment in je eigen leven wordt.
We nemen na 33 jaar afscheid van onze Bea. Zij gaf
Nederland bij haar aanstelling in 1980 een internationaal gezicht, zoals haar
moeder dat in de jaren daarvoor deed. Op 30 april van dat jaar braken er zoals
gewoonlijk in Nederland ook rellen uit bij de aanstelling van koniging Beatrix.
‘Geen woning, geen koning’, was de leus die krakers tijdens de abdicatie
toendertijd gebruikte om een groot gedeelte van de binnenstad van Amsterdam tot
gort te slaan. Versta mij niet verkeerd. Soms is een knokpartij niet slecht. Even
een tikkie uitdelen, een steentje gooien hier en daar. Maar waarom gebeurt het
altijd als we juist feest moeten vieren, plezier moeten hebben? Die onzin van
relschoppers komt er bij mij maar niet in. Een kampioenschap van Ajax staat
altijd garant voor rellen. Altijd sneuvelen er weer winkelruiten. Moet de ME
opdraven. En ontbreken er in elk willekeurige straat in Amsterdam stoeptegels,
die gebruikt zijn om een politieauto te doorboren. Een relletje mag, maar doe
het dan in je achtertuin. Met je eigen vrienden, je eigen stenen en gebruik
alsjeblieft je eigen ramen om in te gooien.
Genoeg over rellen, want op 30 april moet het immers een
feest worden. Maar ik kijk nog iets verder dan de abdicatie. Er zijn Kamerleden
die hebben aangegeven geen eed af te leggen tegenover toekomstig koning Willem
Alexander. Eén van die recalcitrante egoïsten is Marianne Thieme. Met haar
altijd mierenneukerige gedrag heeft zij het geschopt tot bekendste
fractievoorzitster van een politieke partij in Nederland. Van mij mag de Partij
van de Dieren worden opgeheven. Het is de meest onzinnige partij die er
bestaat. We mogen geen balonnen oplaten tijdens de abdicatie, want deze breken
niet af in het milieu. Zoals ‘De Kwis’ van Paul de Leeuw het zo mooi zei; “Marianne
Thieme is hetgeen dat nooit in de natuur zal afbreken.” Thieme is dus niet mijn
vrouw, daarom heb ik een mening over haar volgelingen: Ik ben van mening dat
alle Kamerleden die de eed niet af willen leggen voor de inhuldiging van Willem
Alexander uit de kamer gezet moeten worden. Gewoon uit principe. De Tweede
Kamer is van ons, het land. En het land is in de toekomst van Alex. Dus doe
niet moeilijk over een eed. Want nu snap ik waarom er in de Tweede Kamer om de
meest onnodige zaken wordt vergaderd. Omdat er van die nietsnutten als Marianne
Thieme tussenzitten.
Het lijkt mij wel duidelijk. Besef dat er op 30 april
2013 historie geschreven gaat worden. Historie waar je over vijftig jaar
precies nog van weet waar je was, naast
wie je stond of zat en wanneer het gevoel van trots je beklijfde. Lang leve de
Koning en Koningin. Hoera, hoera, hoera.
PS: Van mij had Maxima koningin mogen worden; wauwie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten