De laatste tijd vraag ik het mijzelf vaak af. Waarom werd
PSV onder Guus Hiddink in vijf jaar vier keer kampioen van Nederland, en staan
we nu al sinds 2008 droog? Waar kan het toch aan liggen? Is het ‘de kabel’ die
door VI genoemd is? Het gebrek aan vertrouwen bij mensen als Brands en Sanders?
Of ligt het toch aan het ontbrekende leiderschap van Advocaat en andere
bepalende spelers? Als een echte Nederlander heb ik hier uiteraard ook mijn
mening over. En net zoals iedere andere Nederlander ben ik er van overtuigd dat
mijn mening de juiste is. Maar na het lezen van mijn volgende zinnen begrijp je
waarom ik echt gelijk heb.
Het probleem van PSV ligt hem namelijk in de trots van de
spelersselectie. De hele maatschappij is in twintig, dertig jaar zo veranderd
dat spelers niet meer voor het belang van een club spelen, maar voor het
eigenbelang. De spelers achten het belang van de juiste kleur van de schoen en
een nieuwe tatoeage ver boven het belang van de kampioensaspiraties die binnen
een topclub als PSV broeien. Als het individu maar een goede wedstrijd speelt
en een transfer naar het buitenland verdient. Dat is wat spelers nu belangrijk
vinden. Gelukkig is dit nog niet te zien bij iedere speler in de Eredivisie.
Voorbeeld en cultbewaarder Lex Immers is hét voorbeeld van iemand die niet
speelt voor de centen of zijn eigen haggie. Nee, Lex speelt voor de club. Kijk
maar.
Deze manier van juichen is niet speciaal voor Immers.
Eerst deed hij het voor ADO Den Haag, en nu voor Feyenoord. Zo moet iedere
speler juichen, na elk doelpunt. Ook al is het een intikker. Bij Lexie proef je
de trots van het mogen spelen voor een grote voetbalclub. Hij verstaat de wens
van het bestuur en de supporters, die elke wedstrijd het maximale van spelers
verwachten. Want je kunt slecht spelen en verliezen, maar als je inzet hebt
getoond met het hele team kun je ze weinig verwijten maken. Lex pompt met zijn
spel en manier van juichen adrenaline in het bloed van de spelers en
supporters. Bij elke verkeerde beslissing van de scheidsrechter springt Lex op
en blijft doorzeuren over de hoekschop die hij toch echt verdiend had. Lex doet
alles wat een PSV’er niet doet. Ook nu kun je het verschil zien.
Het is duidelijk. Als PSV kampioen wilt worden, moeten
eerst de spelers trots worden op de club waar ze voor spelen. Het rood-wit moet
niet hetzelfde voelen als geel-zwart. De eerste stappen die je op het veld zet
namens je club moeten elke keer weer bijzonder zijn. Je moet je bevoorrecht
voelen dat je de kans hebt gekregen om van je hobby je werk te maken. Want hoe
oneerlijk is het als je naar hard zwoegende magazijnmedewerkers kijkt, die vaak
een slecht salaris krijgen, en die dan in het weekend naar zijn clubje gaat
kijken. Zijn clubje met ongemotiveerde spelers die wel zeggen voor de club te leven,
maar diep van binnen weten dat het ze alleen maar om de centen te doen is. Dat
is het probleem van PSV. Bezem erdoorheen, vanaf nul beginnen en over een
jaartje met de ‘Lex Immers mentaliteit’ voetballen. Alleen dan wordt PSV
ooit nog kampioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten