Pff, wat was het een jaar zeg. Ooit wel eens een
schrijver een verhaal horen beginnen met ‘pff’? Die ‘pff’ heeft uitleg nodig.
2012 was het jaar dat we in februari droomden van een Elfstedentocht. We
voelden ons één met België, toen in maart 22 kinderen en vier begeleiders de
dood vonden bij een busongeluk in Zwitserland. Maar 2012 was ook het jaar dat
André Kuipers 193 dagen doorbracht in de ruimte. Dit was het jaar dat Ruud
Gullit zich op Schiphol in een vuilniscontainer verstopte om zijn toenmalige
vrouw Estelle Cruijff te bespieden. Het jaar dat James Bond aan de Heineken ging
en Anders Breivik zijn maximale gevangenisstraf van 21 jaar voor de
gewelddadige slachting in Utoya lachend aanhoorde. Maar daar ga ik het niet
over hebben. Ik pak zogenaamd jullie hand vast en neem je mee door 2012. Mijn
2012.
Het begon allemaal nog zo mooi. De eerste weken van 2012
voorspelden veel goeds. Ons kleine kikkerlandje dobberde rustig voort en liet rommelige perikelen uit het Midden-Oosten naast zich liggen. Als we nu
toch bij het Midden-Oosten zijn wil ik daar iets over kwijt. Ik maak mij zorgen
om de situatie in verschillende landen met binnenlandse problemen. Welke landen
dat zijn, dat weten jullie wel. Maar het is frustrerend dat je hier in
Nederland niks aan de situatie kan veranderen. We proberen het wel hoor, door
‘mee te denken naar mogelijke oplossingen’. Maar om die te vinden en het
gedachtegoed van de mensen in het Midden-Oosten te begrijpen, moeten we er
eerst geweest zijn. Een soort marktonderzoek doen. Wat de landen in het
Midden-Oosten precies in de kuip hebben. Vanuit daar kunnen we naar oplossingen
werken. Ja, als de wereld zo in elkaar stak. Pff, dan was alles geweldig. Sorry
voor de onderbreking. Dit moest ik kwijt. Ik was gebleven in maart.
Toen begon namelijk het eerste politieke dieptepunt. Ik
hoopte er niet over te hoeven schrijven, maar het is iets dat gezegd moet
worden. Ik laat jullie niet langer in spanning. De politiek in Nederland
stinkt. Je leest het goed. Er staat echt: ‘stinkt’. Een Catshuisakkoord om
extra miljardenbezuinigingen te bespreken. Wilders die door de tuin wandelt.
Rutte die zijn arm om de schouders van Geert slaat en het lijkt wel alsof we
een nieuwe serie ‘Zo maak je vriendjes’ voor RTL Telekids aan het schieten
zijn. Waar slaat zoiets op? Verklaar mij waarom je (Rutte) überhaupt die rare,
gekke, getoupeerde idioot (Wilders) in je kabinet genomen hebt. Mijn excuus.
PVV was gedoogpartner. Dat maakt een groot verschil inderdaad… Nee, toch
niet. Dat maakt geen groot verschil. Het eerste Kabinet-Rutte was gedoemd te
mislukken. En let op mijn woorden. Eind volgend jaar staan we weer in de
stemlokalen. Want de verkiezingen in september stonken. Heel erg zelf. Rutte en
Samson vonden het woord ‘kiezersbedrog’ opnieuw uit. Rutte voert dit niet uit,
Samson doet hier wat water bij de wijn. Zo kan ik ook een land regeren. Steek
gewoon elke ochtend mijn natte vinger in de lucht en besluit dan met welke wind
ik eens mee ga waaien. Maar het zet mij wel aan het denken. Het zet mij zelfs
zo aan het denken dat ik twijfel over het nut van zoveel politieke partijen in
Nederland. Wij zijn op zoek naar de ultieme partij. Waar iedereen alles mag.
Waar iedereen eigen regeltjes kan maken zodat het voor ons allemaal goed
uitkomt. Maar dat gaat nooit gebeuren. Dus moeten we hier niet mee stoppen?
Waarom niet net als in Amerika. Rood tegen blauw. Je bent Republikein of je
bent Democraat. Niks mis mee al zeg ik het zelf. Nooit meer dat moeilijke
formeren. Die eindeloze discussies over het verwaarlozen van oude normen en
waarden van de partij. En rustig om de vier jaar eens een stem uitbrengen geeft
ons als kiezers ook even rust in het politieke hoofd.
Maar ook gebeurde er in 2012: BAD 25 YEARS
(klik hier voor hele documentaire)
Zoals je leest heeft de politiek mij veel pijn gedaan dit
jaar. Ik wil het er dan ook niet meer over hebben. Laten we aan mooie dingen
denken. Zoals mijn passie. Sport! Wat was het een mooi sportjaar. Een zomer
gevuld met louter sportevenementen. Helden die nog grotere helden werden en
waar nieuwe heerschappijen begonnen. Ik zou bijna niet weten waar ik moet
beginnen. De afgang van het Nederlands elftal in Polen en Oekraïne is een
onderwerp waar ik niets over kwijt wil. We hadden het aan moeten zien komen.
Het kampioenschap van Ajax dan? Usain Bolt die heerst op de 100 en 200 meter
hardlopen in Londen? Sven Kramer die weer nieuwe kunsten vertoont op het ijs?
Nee, dit jaar staat voor mij in het teken van drie helden. David, Kobe en Epke.
Gewoonweg omdat zij in 2012 echte helden geworden zijn.
Oké, ik hoor je al denken. En het doelpuntenrecord van
Lionel Messi dan? Knap, meer dan dat zelfs. Maar ik blijf erbij, net als in
andere blogs van mij, dat Leo het eerst buiten Barcelona moet bewijzen. Met
Argentinië of een ander team. Tot mijn grote droefenis heeft de kleine
Argentijn onlangs zijn contract verlengd tot 2016. Durf het avontuur op te
zoeken zoals je dat ook op het veld doet. Ga Diego achterna en maak een club
persoonlijk kampioen. Kom op Leo. Alweer wijk ik af. Terug naar de helden. Eind
november werd David Beckham voor de tweede keer kampioen met L.A. Galaxy. De
kampioenswedstrijd betekende voor David en zijn familie een einde aan het
spektakel in Amerika. Ze gaan terug naar Engeland en reizen binnenkort af naar
Australië, waar David gaat voetballen. De laatste tijd kreeg ik steeds meer
respect voor de beste man. Al bijna twintig jaar speelt hij op hoog niveau voetbal
en het lijkt alsof we hem een beetje vergeten zijn. Dat mag nooit gebeuren.
Daarom groeide zijn heldenstatus voor mij en denk ik met veel plezier terug aan
zijn fenomenale traptechniek.
De tweede held van dit jaar is een basketballer. Fans zullen
het volgende rijtje namen kennen en waarschijnlijk ook de reden van het rijtje.
Kareem Abdul-Jabbar, Karl Malone, Michael Jordan en Wilt Chamberlain. Dit zijn
de namen van de vier spelers die meer dan 30.000 punten in de NBA hebben
gescoord. En daar hoort Kobe Bryant sinds zijn tweepunter tegen de New Orleans
Hornets van 5 december bij. Bryant wordt door vele vergeleken met Michael
Jordan. Succescoach Phil Jackson, die met beide spelers kampioenschappen
gewonnen heeft, noemt Kobe zelfs completer dan Michael. Maar Michael had een
drive die niemand anders had. Dat is het enige dat Bryant niet heeft. De
onoverwinnelijkheid van Jordan was ongeëvenaard. Neemt niet weg dat Kobe Bryant
onbewust een levende legende is en wij hem te weinig eren. Kijk daarom elke
week even naar de NBA en bedank Kobe voor een geweldige carrière.
De laatste held van het jaar is zonder meer onze eerste olympisch kampioen bij het onderdeel turnen. Epke Zonderland liet heel
Nederland op maandag 7 augustus, rond de klok van vijf uur, even voelen hoe het was om door de lucht te
vliegen aan de rekstok. We voelden allemaal mee met de nuchtere Fries die bij
de vorige Olympische Spelen roerloos onder de rekstok lag, toen hij in de
finale de stok door zijn handen liet glippen en viel. Met drie opeenvolgende
vluchtelementen en een score van 16,533 mag Epke zich voor eeuwig olympisch
kampioen noemen. Hij werd twee weken terug ook nog tot ‘sportman van het jaar’
gekozen bij de NOS. Wat deze arts in opleiding verder nog doet in zijn leven
maakt niet veel mensen uit. Hij liet ons op die 7 augustus groot voelen. Heel
erg groot. Met recht mag hij een held genoemd worden.
Ter afsluiting van het EK voetbal
En dan nu een moment van bezinning. Voor mij is het
ontzettend belangrijk in mijn leven. Goede muziek. Een scala van nummers
passeert ons elke dag. Maar naar mijn mening hebben ze niet meer de geweldige
kleefkracht die veel nummers vroeger wel hadden. Eens in de zoveel tijd komt er
dan toch een nummer voorbij waar je van stilvalt. En voor mij zijn er twee
nummers die er dit jaar bovenuit springen. De één met de mooiste zin van het
jaar. De ander met gewoonweg de beste sound. De mooiste zin van het jaar is van
die ene Schotse zangeres die optrad tijdens de openings- en sluitingsceremonie
op de Olympische Spelen in Londen. Gaat er al een belletje rinkelen? Roep maar
gewoon ‘jaa’. Emeli Sandé introduceerde haar CD begin dit jaar en zette daarop
voor mij de mooiste zin van het jaar. ‘Suitcase’ gaat over een jongen die zijn
vriendin zonder enige reden verlaat. Het slaat niet op mij persoonlijk. Ik ben
gelukkig, echt waar. Maar beeld je eens liefdesverdriet in. Dat je dagenlang
niks kan eten. Misselijk bent. Bij elke handeling van de dag aan je verloren
liefde denkt. Ik ga nu ver en een hoop van jullie zijn nu gestopt met lezen.
Maar voor die paar die zijn blijven hangen. Lees nu de volgende zin: ‘If you must kill me, at least please tell me
why.’ Dit is een laatste smeekbede voor liefde. Het verwerken van
liefdesverdriet gaat alleen als je antwoord krijgt op bovenstaande zin. Zonder
dat zijn we nutteloos in de liefde. Dan kunnen we met iedereen iets beginnen en
het zomaar weer uitmaken. Het is persoonlijk, deze zin van het jaar. Maar ik kon
het niet laten om deze geweldige zangers zomaar onbenoemd te laten. Over
geweldig gesproken. The Rolling Stones bestaan dit jaar vijftig jaar! De oude
rotten zijn inmiddels de zeventig gepasseerd en zijn GE-WEL-DIG. ‘Doom and Gloom’ staat op een speciaal uitgebracht album voor dit jubileum en geldt voor mij als het beste nummer van het jaar. En beste
muziekmakertjes van de wereld. Dit is muziek! Zo wil ik elke week een nieuwe single
horen. Bij voorbaat dank.
Dat was 2012 dan. Oh nee, toch nog iets vergeten. 2012
was ook het jaar dat Barack Obama herkozen werd voor een tweede termijn als
president van Amerika. En wat ben ik Amerika daar dankbaar voor. Obama helpt
het land uit een crisis, achtergelaten door Bush Jr. in 2009. Er zijn altijd
critici die zeggen dat de werkloosheid nog niet opgelost is, banken nog steeds
geld tekort komen en dat consumenten geen vertrouwen hebben. Kritiek geven is
makkelijker dan iemand complimenteren, daar ga ik dan altijd van uit. Obama
doet ontzettend belangrijk werk. Niet alleen voor Amerika. Voor heel de wereld.
Daar mogen we best wel eens bij stilstaan. De druk die op de schouders van deze
man rust kan namelijk onbewust ook jouw druk zijn.
De mooiste foto van het jaar
Denk nu nog even vier minuten na over jouw 2012. Zet mijn
lievelingsnummer maar eens op. Ruim vier minuten kun je nu de tijd nemen
voor jezelf. Laat het allemaal passeren. Je hoogtepunten, maar ook je
dieptepunten. Denk aan de personen die je hebben verlaten dit jaar. Misschien
zijn ze wel uit het oog, maar niet uit het hart. Omarm de nieuwe vrienden die
je bent tegengekomen en prijs jezelf gelukkig met de mensen om je heen. Ik wens
jullie allemaal het beste voor 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten