#RememberSenna

Ga met mij eens twintig jaar terug in de tijd. Je bent een tiener die opgroeit in de favela’s van São Paulo. Je hebt niets. Geen eten, geen schoenen, geen fatsoenlijke kleding en je kunt ’s avonds niet de deur uit omdat straatbendes de nacht in hun greep hebben. Het enige dat je hebt, is een televisie waar elke zaterdag en zondag meer dan honderd mensen tegelijk kijken naar een flamboyante landgenoot die in Europa aan het racen is voor geld. Saillant detail; de televisie is niet van jou, daar ben je te arm voor. De televisie hangt in een net te kleine, snikhete snackbar op de hoek van de straat. Ben je er al in gedachten? Vergeet alles om je heen. Laat je telefoon liggen en ga verder met mij.

Het is zaterdag 14 mei 1988. In het prinsendom Monaco wordt voor de 82^ste keer de Grand Prix van Monaco verreden. De snelste Formule 1-wagens en de beste coureurs komen samen in het steenrijke stadje aan de Côte d’Azur. Het seizoen wordt tot dan toe gekenmerkt door de suprematie van McLaren-Honda. Rijders Ayrton Senna en Alain Prost winnen alles wat er te winnen de valt. Geen enkel team is opgewassen tegen de handgeschakelde, turbo aangedreven supermotoren. Eenmaal het gaspedaal ingedrukt, worden meer dan 1200 paardenkrachten losgelaten en naar de achterbanden gestuurd. Dit zijn er ruim 400 meer dan waar een Formule 1-wagen vandaag de dag over beschikt. Waanzin.

Ondanks de heerschappij van Senna en Prost kijkt heel de wereld uit naar de Grand Prix. Het stratencircuit van Monaco staat alom bekend om zijn hobbelige asfalt, de krappe bochten en de vangrails die je gedurende de hele race omringen. Maar wat er tijdens de kwalificatie op de genoemde zaterdagmiddag gebeurde, had niemand voorspeld. Senna zet zijn rood-witte monster naar verwachting op pole position. Maar de manier waarop de Braziliaan dit deed, zal voor altijd gegrift staan in de geheugens van elke Formule 1-fan.

1.427 seconden. 1.427 seconden is het verschil tussen Senna en Prost. Nu hoor ik je denken. Wat maakt 1.427 seconden uit tussen twee teamgenoten? Dat is op zich niet bijzonder, maar wel als je bedenkt dat de Fransman zich als tweede kwalificeerde. Achter Senna. Gerhard Berger eindigde die middag als derde. Het verschil tussen hem en Senna: 2.687 seconden. Senna had de perfecte ronde gereden. Nooit daarvoor en nooit daarna zal er ooit nog zo’n ronde gereden worden. Elke bocht was als magie. Elk schakelmoment was tot op de milliseconde perfect. Alles klopte. Na afloop van de kwalificatiesessie verklaarde Senna dat hij in een soort van trance was geraakt tijdens zijn ronde. Hij beschreef het moment als het beste gevoel ooit in een Formule 1-wagen. En zoals na elke race toonde Senna de Braziliaanse vlag aan het mondiale publiek. Nooit je afkomst verloochenen, daar stond hij voor.

Verplaats je nu weer terug naar dat kleine barretje uit het begin van dit verhaal. Zwetende mensen staan te dringen om de ronde van Senna te kunnen zien. Vlak voordat Senna begint aan zijn ronde is het rumoerig om je heen. Mensen zijn gespannen. Ze voelen dat er iets speciaals staat te gebeuren. Tijdens de allesbeslissende kwalificatie blijft het stil. Voor 1.23.998 minuut heerst er een serene stilte over de favela. Na het zien van de groen-gele vlag in de handen van je grote held barst het feest los. Senna heeft het weer geflikt. Voor één dag vergeet je al de problemen om je heen. Er is geen honger, geen oorlog, geen armoede. Je bent trots om Braziliaan te zijn. Eindelijk. En dat allemaal door één man. Één man die met een gele helm op zijn hoofd de snelste rondjes over een circuit kan rijden. Maar bovenal is het die ene man die miljoenen weggaf aan het bestrijden van jouw problemen. Senna zorgde voor nieuwe scholen, nieuwe huizen, schoon drinkwater en nog veel meer. Hoogstpersoonlijk zorgde hij ervoor dat je niet meer in een druk, overvol tentje naar zijn races moest kijken. Hij gaf je dat kleine beetje rijkdom dat anderen in Europa als vanzelfsprekend beschouwden.

Helaas gebeurde op 1 mei 1994 datgene dat onlosmakelijk verbonden is met legendes. Tijdens de Grand Prix van Imola bestuurt Senna voor het laatst een Formule 1-wagen. In de Tamburello-bocht schiet de wagen van Senna van de baan. Een losgekomen stuk van de wielophanging doorboort de helm van Senna en bezorgt hem een fatale hoofdwond. Geen gebroken bot in zijn lichaam. Geen blauwe plek te bekennen. Kwam dat stuk ophanging tien centimeter hoger, dan was Senna zonder kleerscheuren teruggelopen naar de pitstraat. 

De wereld huilde om het verlies van de beste coureur aller tijden. De Braziliaanse regering kondigde drie dagen van rouw af en gaf Senna een staatsbegrafenis. Tijdens zijn uitvaartdienst in Brazilië stonden miljoenen mensen langs de kant van de weg op de lijkwagen van Senna te wachten. Waarschijnlijk stond jij er ook. Weggelopen uit de vervallen favela. Voor die enkele dagen waren jullie allemaal gelijk. Er bestond even geen rijkdom of armoede. Schouder aan schouder brachten jullie Senna zijn laatste groet. Jullie laatste eerbetoon moest er één worden om nooit te vergeten. En we vergaten het nooit. Zelfs niet vandaag, twintig jaar later. Descanse em paz, Senna. Obrigado por todos nós.