Er moet natuurlijk wel een aanleiding voor al dat schrijven en bloggen zijn. Je kan niet uit het niets besluiten om eens een verhaal te gaan schrijven. Het moet in je opkomen, je moet er gevoel in leggen en soms een tikkeltje overdreven doen. De man die tot mijn idool behoort als het gaat om schrijven is Martin Bril. Bij niet veel mensen zal er nu een belletje gaan rinkelen, maar Martin Bril, de meester van de dagelijkse kroniek, is misschien wel een van de beste schrijvers die Nederland gekend heeft. Bril schreef geen moeilijke teksten. Voor iedereen was hij begrijpbaar. Hij wist ook altijd iedereen te raken met zijn werken.
Het is niet van belang dat Bril in 1959 te Utrecht werd geboren. Wat wel van levensbelang is, letterlijk, is dat er bij Bril in de zomer van 2008 slokdarmkanker werd vastgesteld. Alweer werd iemand door die verschrikkelijke ziekte geraakt. De Nederlandse schrijverswereld werd in het hart geraakt. Amper een jaar later overleed Bril op slechts 49-jarige leeftijd. Om je in te laten beelden hoe briljant de teksten van Bril waren, hieronder een stukje tekst dat zich afspeelt in een Franse bakkerij:
“Nederlanders.
Laatst stond ik bij de bakker te wachten tot ik aan de beurt was. In de vitrine lagen drie croissantjes. Als niemand voor mij ze zou kopen, konden ze van mij worden. Of niet, want ik kon ze ook laten liggen. Toen hoorde ik ineens Nederlandse stemmen achter me: een ouder echtpaar op sandalen, helemaal Perry Sport.
‘Ze hebben nog drie croissantjes , Bert,’ zei de vrouw.
‘Lekker,’ zei Bert, ‘die nemen we.’
Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik en ik begon me te verheugen op de slag die ik, als het meezat, mijn landgenoten zou kunnen toebrengen. En ik had geluk, want voor me wilden de mensen alleen maar baquettes en pain de campagne. Toen was ik aan de beurt en ik bestelde twee baquettes. Achter me voelde ik Bert en zijn vrouw al juichen.
‘Et trois croissants,’ zei ik.
‘Shit,’ hoorde ik Bert zeggen.
Ik rekende af en verliet de winkel. Bert en zijn vrouw keken me na alsof ik hun iets heel naars had aangedaan. Of ze herkenden me als landgenoot, want hun kampeerbus (een Rapido) stond naast mijn auto, en ik heb zo’n gevoel dat ze me in zagen stappen. Een lul van een Hollander voelde ik me.”
Martin Bril schreef geweldige boeken en verhalen. Hij leefde voor mij alleen in het verkeerde tijdperk. Ik heb nooit de tijd gehad om een column van Jan Mulder of Bril op zaterdag in De Volkskrant te lezen. Ik heb nooit weg kunnen dromen bij het lezen van 30 regels poëzie in een normale ochtendkrant. Ik wil dat gevoel beleven, wat een Nederlandse schrijver laatst zei, ben even de naam vergeten, ‘De Volkskrant viel op zaterdag altijd mooier op de mat als je wist dat Jan Mulder erin stond.’ Bij Martin Bril zou ik dat ook hebben gehad.
Oja. Ik heb het beste boek gekocht. Ren naar de winkel, koop Au Revoir van Martin Bril, wees een week stil en lees. Daarna spreken we verder.
(als je het boek nu echt wilt kopen, hier kun je het hier bestellen: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/au-revoir/1001004011252360/index.html )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten