De muziekcolumn III; “De beste zin uit de muziek”

Ik heb een kast vol staan met muziek. Natuurlijk is het nog niet de collectie die 50-jarige muziekverslaafden hebben, maar ik ben wel aardig op weg. Vaak sta ik voor mijn kast en probeer ik de beste cd eruit te pikken. Even een selectie van mijn beste cd’s:  Donny Hathaway's Someday We’ll Be Free, Queen's Platinum Collection, The Essential Bob Dylan, Michal Jackson's This is It en de onlangs nieuw verschenen cd van Selah Sue zijn slechts een greep uit wat ik zelf vind een prachtige collective van cd’s. Maar naast al die cd’s en duizenden nummers op mijn Ipod, stel ik mezelf weleens de vraag; Wat is de beste zin uit de muziek? Welke zin zet me aan het denken? Bij welke zin ga ik lachen of denk ik aan iets in de wereld? Welke zin is het beste?

Muziek werkt hetzelfde als een film. Na de eerste keer zien denk je, dat is een mooie film. Na de tweede keer begin je de achterliggende gedachte van een film te begrijpen en daarna krijg je pas een liefde voor de film. De eerste keer dat ik dit nummer hoorde met voor mij ‘de beste zin uit de muziek’, viel me de zin niet eens op. Het was meer het geweldige geluid van de elektrische gitaar, de perfect gespeelde drum en de doordringende stem van Bon Scott die het nummer speciaal voor mij maakte. De oplettende lezer weet al over welk nummer ik het heb en begint nu ook een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen.

Highway to Hell van AD/DC bevat de hem, de beste zin. Luister maar. Opgenomen in ons eigen Arnhem op 13 juli 1979 tijdens Veronika Countdown. Let op. Tweede couplet, in de video op 2:20 minuten. Geniet.

“Hey momma, look at me, I’m on my way to the promised land”

Volgens onze gewone gedachtegang kan het natuurlijk niet. Een volledig hardcore rock ’n roll nummer, vragen om de Hell, waar je verbrandt zult worden door lava en de duivel die je het leven zuur maakt, en dan tegen je moeder zeggen dat je onderweg bent naar het beloofde land. Ik vind het niet een goed nummer. Ik vind het een geweldig. En natuurlijk ontbreekt de cd van AD/DC met dit liedje niet in mijn kast. Raar om het te zien staan naast Bill Withers en Bruce Springsteen is het wel. Maar als je zo’n goede tekst kan schrijven verdien je het om een plekje in mijn kast te hebben.