Veel mensen spraken er in de zomer van 2008 over. De Olympische Spelen in Beijing was om vele redenen speciaal. Zo herinneren we ons nog de heroïsche overwinning van Maarten van der Weijden in het open water, de acht gouden medailles die Michael Phelps won en daarmee de succesvolste atleet op één Olympische Spelen werd. En we herinneren ons de wereldrecords op de 100 en 200 meter, waar Usain Bolt zo snel was als het licht.
(1:15 min, 100 meter WR ; 3:14 min, 200 meter WR)
Maar ik wil het vandaag niet hebben over één van deze bovenstaande evenementen. Ik wil het vandaag met jullie hebben over het mooiste wat er ooit op een Olympische Spelen gebeurd is. Ik neem je terug naar het jaar 1988, de Olympische Spelen in Seoul. Vele zullen deze Spelen alleen maar herinneren door Ben Johnson, de Canadese 100 meter sprinter die eerst een wereldrecord liep en daarna betrapt werd op het gebruik van anabole steroïden. Maar 1988 zal voor Amerikanen en basketballiefhebbers te boek staan als het geboortejaar van het Dream Team. Het beste Amerikaanse basketbalteam aller tijden. In Seoul behaalde een basketbalteam van semiprofs de bronzen medaille. Vanwege een conflict met de NBA mochten spelers uit ’s werelds beste basketbalcompetitie niet deelnemen aan de Olympische Spelen. Alle grote namen bleven thuis. Maar in Amerika ontstond er een gevoel dat de rest van de wereld ze aan het inhalen was. Andere landen, die wel de beste spelers selecteerden, naderde het Amerikaanse basketbal.
In 1991, na jaren van planning en voorbereiding, maakte het blad Sports Illustrated een geheime fotoreportage over een nieuw Amerikaans basketbalteam. Dit team zou het beste team in de geschiedenis van het basketbal worden. Alle grote sterren hadden toestemming van de NBA gekregen om deel te nemen aan de Olympische Spelen. Iedereen werd opgeroepen, de beste spelers aller tijden, verzameld in één team. The Dream Team.
Christian Laettner, David Robinson, Patrick Ewing, Larry Bird, Scottie Pippen, Clyde Drexler, Karl Malone, John Stockton, Chris Mullin, Charles Barkley, Magic Johnson en Michael Jordan. Dat zijn de namen van het Amerikaanse basketbalteam dat zich liet kronen, nog voordat ze één wedstrijd hadden gewonnen, tot het Dream Team. Overal waar men na, die befaamde fotoreportage van Sports Illustrated kwam, trokken deze 12 mannen, van gemiddeld 31 jaar oud, volle zalen. Tijdens de eerste officiële wedstrijd, het Dream Team speelde een demonstratiewedstrijd als voorbereiding op de Olympische Spelen tegen Cuba, vroegen de basketballers van Cuba voor de wedstrijd handtekening aan de NBA Legends. Of laat ik het nog gekker maken. Ze wilde zelfs even met zijn alle op de foto.
Gisteren is de NBA na twee maanden van moddergooien over een nieuwe CAO eindelijk weer begonnen. De huidige kampioen, Dallas Mavericks hebben aardig ingekocht, hopend op een vervolg van hun succesvolle seizoen vorig jaar. LA Lakers hebben aardig wat in moeten leveren na het vertrek van de gepensioneerde coach Phil Jackson, waarmee Michael Jordan zes NBA-titels in acht jaar behaalde. MVP (Most Valuable Player) van afgelopen seizoen, Derrick Rose, is met zijn Chicago Bulls outsider voor de titel. Maar de grootste titelkandidaat is, hoe je het ook wend of keert, Miami Heat. Vorig jaar nog een bijeengeraapt zooitje supersterren. Gisteren, in de openingswedstrijd tegen de Dalles Mavericks, lieten ze zien een team te zijn. Een team met louter sterren.
Stiekem kijk ik al een beetje vooruit. In 2012 staan er weer Olympische Spelen op het programma, met uiteraard basketbal. De NBA kent op dit moment zoveel grote spelers, zoveel talent druipt er iedere week weer van je scherm af als je naar de NBA kijkt. Ik vraag me alleen af; na een slopend seizoen, want vier wedstrijden in één week spelen gun je niemand, zijn deze absolute sterren dan nog in staat om twee weken alles te geven op de Olympische Spelen in Londen? Staan de clubs en de NBA het toe om de beste spelers, uit tevens de beste competitie ter wereld, te laten zien dat zij basketballand nummer 1 zijn? Komt er een tweede Dream Team?
Nee, er komt geen tweede Dream Team. Die uit 1992 blijft de echte. Hiervoor ging je naar het stadion. Van dat Dream Team ging je houden. Volgde je alles via radio en televisie. Alles lijkt nu ook mooier als je die volwassen mannen nu op een podium ziet staan. Geniet nog één keer van het beste basketbalteam ter wereld, aller tijden. The Dream Team, the one and only Dream.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten