“De wissel die ik Arsène Wenger nooit heb vergeven”

Afgelopen week is Manchester United door Real Madrid uitgeschakeld in de Champions League. Een karatekick van Nani, á la Nigel de Jong, maakte een eind aan Uniteds droom; winnen van José Mourinho. De kraker van woensdag stond naast dat nog in het teken van twee andere memorabele momenten. Christiano Ronaldo keerde namelijk terug in het stadion waar hij zes jaar lang de mensen op de banken liet staan. Ronaldo oogstte applaus. De verloren zoon had de warme armen van papa teruggevonden. De armen van Sir Alex Ferguson. En die Ferguson zorgde hoogstpersoonlijk voor het andere hoogtepunt van de avond.

Sir Alex liet Ryan Giggs zijn 1000^ste duel als profvoetballer spelen. Sinds 1990 speelt Giggs in het rood-wit van de Mancunians. 23 jaar toegewijd prof. Eén Europa Cup II, één Super Cup, één Wereldbeker, één Wereldkampioenschap voor clubteams, twee Champions Leagues, vier FA Cups, vier League Cups, tien Community Shields en twaalf Premier League-titels later legde The Welsh Wizard tegen Real Madrid de meeste meters af van alle speler in het rood. Grootvader Ferguson gaf Ryan Giggs zijn moment van glorie. Hij liet de Welshmen de hele wedstrijd spelen, ook al ging dit misschien ten koste van het eindresultaat. Maar mijn gedachtes gingen tijdens de wedstrijd niet alleen terug naar Ronaldo en Giggs. Mijn gedachtes gingen terug naar onze eigen, technisch meest perfecte voetballer ooit. Dennis Bergkamp, en de wissel die ik Arsène Wenger nooit heb vergeven.

Ik neem jullie mee terug naar mei 2006. In Parijs staat de finale van de Champions League op het punt van beginnen. Het Barcelona van Rijkaard en Ronaldinho tegen het Arsenal van Wenger en Henry. Niemand had verwacht dat Arsenal de finale in het Stade de France zou bereiken. Via heroïsche overwinningen van The Gunners op onder andere Real Madrid behoorden zij tot outsiders van de Cup met de Grote oren. Barcelona was daarentegen de gedoodverfde favoriet. Het frivole speel van de Catalanen begon hier en daar wat te happeren, maar het was zeker goed genoeg om de Champions League te winnen.

Iedereen weet de uitslag van deze wedstrijd. Barcelona won na een rode kaart van good old Jens Lehmann de tweede Champions League met twee vingers in de neus. Een 1-0 achterstand werd na de rust omgezet in een 2-1 overwinning. Door de rode kaart van Lehmann moest de Franse coach van Arsenal een speler wisselen. De altijd overgewaardeerde Robert Pires werd het slachtoffer. Na een kwartier spelen zat zijn finale er al op. Dennis Bergkamp zat die avond ook op de bank bij Arsenal. Wat was het een kroon op zijn carrière geweest, spelen in de Champions League-finale. Al had hij maar één seconde gespeeld. Eén seconde moesten de grassprietjes in het Stade de France toch even samenknijpen. Vertrapt worden door de magische voeten van de Amsterdammer. De enige echte nummer 10 van de Engelsen.

Maar zover kwam het nooit. Na de wissel van Lehmann voor Pires kwamen de wissels van Reyes en Flamini. Zij vielen pas een kwartier voor tijd in. En dat kwartier hadden deze spelers nooit mogen spelen. Zij moesten weigeren. Weigeren het veld in te gaan. En massaal te wijzen in de richting van de meester. ‘Nee Arsène,  Dennis moet erin. Niet ik. Dit is zijn kunststukje.’ Kun je het je al voorstellen. De Catalanen, die respect hebben voor elke voetballegende (zelfs Cristiano Ronaldo), schouder aan schouder met de Londenaren. En maar klappen. Klappen voor onze eigen Dennis Bergkamp.

Ja, dat was mooi geweest zeg. De Champions League-finale. Zoals gewoonlijk kwam Dennis in zijn auto naar de wedstrijd. Nog steeds bang voor het luchtruim. Onze eigenwijze Dennis, die het mooiste doelpunt uit de geschiedenis van het WK maakte tegen Argentinië. Onze Dennis, die onomstreden is uitgeroepen tot grondlegger van het huidige succes van Arsenal. Onze Dennis. Een doodnormale jongen uit Amsterdam die binnenkort zijn eigen standbeeld ziet vereisen naast het Emirates Stadium. Dan staat hij eens schouder aan schouder met zijn vriend Thierry Henry en coach Arsène Wenger. En tijdens een ouderwetse Noord-Londense derby tussen Tottenham en Arsenal zullen de standbeelden het nog wel eens hebben over die wissel in Frankrijk, 17  mei 2006. De wissel die Bergkamp verdiende, maar alleen door ons gegund was.

#94

7:36 minuten

Goal Newcastle-Arsenal